Tijdens ‘Pantufa Alcalina’, het titelnummer van het nieuwe, derde Oba Loba-album dat de plaat ook opent, betrap ik mijzelf er keer op keer op dat mijn gedachten soms afdwalen naar Flairck–die Nederlandse instrumentale groep die vooral in de jaren 1980 en 1990 actief was; en vervaarlijk balanceerde op het slappe koord tussen kunst en kitsch. Een koord waar de musici overigens ook regelmatig pijnlijk vanaf donderden, maar dat terzijde. Het roer wordt bij Oba Loba overigens in het volgende nummer alweer snel omgegooid. Het in en nabij Brussel residerende collectief rond de broers Norberto (gitaren) en João (drums) Lobo heeft ook een heel andere achtergrond dan het Nederlandse ensemble. De Oba Loba-muzikanten hebben stuk voor stuk samenwerkingen met gelouterde improvisatoren als Jim O’Rourke, Nate Wooley, John Dikeman en Joachim Badenhorst op het cv en in de discografie. ‘Pantufa Alcalina’ is echter beslist geen improv-album, al laten de zeven stukken hier genoeg ruimte voor spontaniteit. Vier van de zes muzikanten componeren, steevast ergens in het gebied tussen jazz en pop. Altijd welluidend, maar nooit gemakzuchtig. Het levert muziek met solo-rollen voor klavieren, klarinet viool, trompet en stem op die vooral veel creatieve ambachtelijkheid laat horen, maar de luisteraar tegelijk nooit werkelijk doet verbazen of op het verkeerde been zet. Muziek die een vage, maar ook snel weer verdwijnende herinnering aan iets aangenaams nalaat. Vertrouwd en tegelijk wat onbestemd.