Jared’s Lot
Zat Gary War voor de release van Jareds Lot nog in het vaarwater van Animal Collective en Ariel Pink met eclectische, de rockgeschiedenis plunderende melomanenpop die even mainstream als avant-garde was, dan wordt met dit recentste werkstuk een kitscherige wending gegeven aan het verhaal. Deze keer regeert immers de elektro en dan is het voor een keer niet de moderne glitchvariant of een update van de Warpsound, maar een überkitscherige tussenvorm die flirt met de grenzen van de krakkemigheid en duffe spelconsolejingles. In het geval van opener Thousand Yard Stare levert dat nog enigszins plezante resultaten op denk aan een versnelde Visage, gekruist met O.M.D. en Ariel Pinks Fright Night, doe er vervolgens nog een Frans vernislaagje en wat Giorgio Moroder op en je geraakt in de buurt -, maar elders, bij pakweg Superlifer’ en Care Less, is het twijfelen tussen luidop schateren of bekennen dat zon kitschpervertering eigenlijk wel knap in elkaar gestoken is. Naar verluidt wordt er een door technologie bezeten verhaal verteld, al valt dat met alle die vervormende effecten (vocoder meets Gibbytronix) amper te bevestigen. Jareds Lot vergt alleszins een hoge tolerantie voor ironische knipogen en retrofuturistische artpop die zich wentelt in slechte smaak, anders is het eenvoudigweg een marteling om gruweldaden als Pleading For Annihilation en Find Our Way uit te zitten.
Sequitur
Hauschildt zit op Kranky niet alleen in het gezelschap van critics’ darlings als Tim Hecker, Jessica Bailiff en Disappears, maar heeft zich met Emeralds door een eindeloze stroom releases opgewerkt tot een van de meest geliefde bands van de hedendaagse (experimentele) elektronische muziek, naast Oneohtrix Point Never. De drie Emeraldsleden houden er ook een eigen carrière op na, maar het is Hauschildt die nu met het merendeel van de pluimen gaat lopen. Amper een jaar na het goed onthaalde ‘Tragedy & Geometry’ komt die nu op de proppen met ‘Sequitur’, een verse analoge trip door primitief robotland, waarmee zowel een hommage gebracht lijkt te worden aan pioniers als Tangerine Dream, Klaus Schulze en Popol Vuh, als aan een latere generatie, met door de muziekgeschiedenis net iets minder respectvol behandelde artiesten als Jean Michel Jarre, Kitaro en Vangelis. Het zijn nog steeds pulserende arpeggio’s, fonkelende klankenstroompjes, en synthesizergezucht vermomd als pseudo-erotisch gehijg uit de Kosmische school die de orde van de dag uitmaken. Hoor je hier en daar een foute riedel die zo verwerkt kan worden in het werk van camp queen Ariel Pink of de vaag verwante Gary War (‘Constant Reminders’, met z’n vervormde zangpartij), dan moet je elders onvermijdelijk denken aan een soundtrack bij Duitse docu’s over designmeubelen uit de jaren 1970. Nu dergelijk analoog spul voor een tijdje het snoepje van de dag is, valt er voor sommigen best wat te genieten, al geven we zelf toch de voorkeur aan het rijkere klankenpalet van de moederband.
Good Don’t Sleep
Psychedelica galore op het debuut van de jonge Mancunians Egyptian Hip Hop waarbij het muzikale stadsverleden ongewild naar voren komt, maar de band ook verder kijkt dan zijn eigen regio. Twee jaar geleden debuteerde het viertal met een door Hudson Mohawke-geproduceerde ep Some Reptiles Grew Wings. Zanger Alex Hewett trok niet veel later de wereld rond met Conan Mockasin en Charlotte Gainsbourg. De wereld veroveren met Egyptian Hip Hop wilde hij toen nog niet. Twee jaar lang heeft de band zijn songs laten rijpen in een rijkelijk gevuld lsd-bad. Het heeft hen deugd gedaan. Egyptian Hip Hop vindt op zijn debuut de gulden middenweg tussen pop en experiment. Melodieën werden omgedraaid, zang met echo overladen en de synthesizer neemt het roer in handen. Bedeesd nemen de jongens het startschot door eerst de single SYH te droppen. Honger wordt aangewakkerd en Good Dont Sleep wordt in de winkelrekken gesmeten met een keurstempel van R&S Records. Terwijl het wachten is op het debuut van Vondelpark, mag Egyptian Hip Hop het ijzer smeden. En dat doen ze op een intrigerende wijze. Good Dont Sleep is plakkerige psychpop opgesmukt met dromerige elektronica, slijmerige gitaarpartijen en onderhuidse tintelingen. De jongens experimenteren met ritmes, soundscapes en drones. De bij Awesome Tapes ontdekte Malinese zanger Yoro Diallo krijgt van de band een prikkelend, een polyritmische popsong volgens het afgeschaafde Ariel Pinks Haunted Pink Graffiti-boekje, overladen met een tikje Talking Heads. Afsluiter Iltoise start als een vage Mogwai-klassieker en bewaart een subtiele aangehouden intensiteit die de Schotse band al lang niet meer typeert. Nooit barst de bom en dat terwijl Egyptian Hip Hop elk nummer overlaadt met spanning. De luisteraar wordt gepest en het lang uitgesponnen en als een versleten cassettebandje klinkende Snake Lane West met zijn vele tempo- en stemmingwissels is het strafste moment.
Overgrown Path
Als drummer gaat Chris Cohen al enkele jaren de weg op met Deerhoof, Cass McCombs, Ariel Pink, Danielson en nog een hele handvol door Gonzo (circus) graag geziene bands. Een ervaren muzikant, die echter niet alleen in dienst kan staan van anderen, maar ondertussen ook aan eigen materiaal werkte. ‘Overgrown Path’ is daarvan het resultaat, een debuut dat – niet geheel verrassend – in de lijn en in het midden van bovenstaande artiesten ligt. Zoals hondjes op hun baas gaan lijken (of andersom), is het ook onvermijdelijk dat samenwerkende artiesten in hun innige samenwerking elkaar aansteken en beïnvloeden. Daarmee is het debuut van de eind dertiger echter geenszins een overbodige oefening. Want hoewel er een link valt te leggen naar alle bovenstaande artiesten is de psychedelische singer-songwriter veel meer dan een optelsom van zijn (voormalige) werkgevers en zeer zeker in staat om een eigen avontuurlijk geluid neer te zetten. Een lichte klap van de molen in de arrangementen en de nodige tijd om lijn op lijn te stapelen zorgen voor een verrassende fijne plaat, die soms doet denken aan Jens Lekman, maar dan wel met Haunted Graffiti in de begeleiding en de gitaar aan de waterpijp.
Leminscate
Volgens de bio verbindt de collagekunst en psychedelische pop van de 22 jarige Lionel Williams landschappen, multireligieus symbolisme en het bovennatuurlijke tot een paradoxale draaikolk van mysticisme en sonische matrixen. Om eerlijk te zijn hebben wij geen flauw idee wat daarmee wordt bedoeld. Het leest echter wel fijn weg en prikkelt de nieuwsgierigheid bovengemiddeld. Dat laatste is waarschijnlijk het doel en heeft inderdaad de uitkomst dat we Vinyl Williams rap voorrang geven op de rest van de stapel. Iets dat zeker niet tot teleurstelling leidt. De vroeg twintiger uit Los Angeles weet een betoverende psychedelische wolk over de luisteraar heen te werpen. Caraïbische ritmes gecombineerd met verschillende melodielijnen van zang en synthpartijen die samenvlechten tot een dansend geheel dat inderdaad het nodige mysterie in zich bewaart. Een mysterie dat in geluid en aanpak bij momenten doet denken aan Ariel Pink en Washed Out. Laag over laag knip -en plakwerk waarbij de ruis als dankbaar bijproduct soms even centraal komt te staan en waarin een hang naar nostalgie onontkoombaar is. Plus een hang naar herhaling, funky baspartijen in een hypnotiserende loop badend in echo en delay. Teksten die haast meditatief worden herhaald, Vinyl Williams komt hier met een eenentwintigste eeuwse kijk op krautrock en andere psychedelische varianten en weet daarmee een vergelijkbare verdovende en geestverruimende sfeer neer te zetten. Het gevaar is echter wel dat ‘Leminscaat’ op den duur in de achtergrond verdwijnt. Want met al de psychedelische elementen, Afrorockgitaarriedels en zweverige “outerspace” synthpartijen ontbeert het momenten waarin Vinyl Williams er even een strijker in gooit. Door alle nummers heen kabbelt hij voort, van begin tot eind bijna in vrijwel het zelfde ritme. Mooi voor momenten van rust, waarin je toch gaarne even weg wilt dromen.
II
Sacred Bones heeft Chili ontdekt, of beter; het Chileense label Blow Your Mind Records: opgezet door de leden van Föllakzoid een open deur naar de Chileense psychedelische scene, waar Föllakzoid zelf een grote rol in speelt. Eerder al bracht het label uit New York het debuut van de Chilenen, Föllakzoid opnieuw uit, nu brengt het toonaangevende label ook de opvolger van deze eerste ep. Vijf nummers in vijfenveertig minuten die simpel en toepasselijk om zijn gedoopt tot ‘II’. Rakend aan de psychedelische wateren waarin Wooden Shjips en Disappears ook rond varen, biedt Föllakzoid op ‘II een eigen visie op krautrock. Een drummer die zes, zeven of vijftien minuten lang het klapwieken van de propeller van een helikopter probeert te benaderen terwijl zang, synthesizer en gitaren daar vrij en meditatief over heen echoën. Invloeden van Spacemen 3, Neu! en Suicide galmen door in het geluid van Föllakzoid zonder dat geluid te kapen. Vijfenveertig minuten lang trip je mee in de trance van de Chilenen om vooral in de vijftien minuten durende afsluiter ‘Pulsar’ even helemaal een te worden met de Chileense kosmos. Een kosmos waarin ook The Holydrug Couple rond dwarrelt. Eveneens afkomstig uit Chili, eveneens geïnspireerd door de psychedelische kant van de jaren 1960, 1970 en 1980 met eerdere release op Blow Your Mind Records en ook ondergebracht bij Sacred Bones. ‘Noctuary’ is de tweede plaat op het Amerikaanse label en baadt in dezelfde galm als Föllakzoid. Niet geheel verrassend, Ives Sepúlveda, de meest actieve helft van The Holydrug Couple is ook actief in Föllakzoid. Maar daar houdt de overeenkomst wel op. The Holydrug Couple houdt het kort. Meer leunend op San Fransisco dan op Duitsland in de jaren 1960, houdt het tweetal het – met een enkele uitzondering – op korte zonnige popliedjes die soms aan Kurt Vile met de lsd van Syd Barrett doen denken, maar ook aan de meer toegankelijkere kant van Ariel Pink en de psychedelische pop van Tame Impala. Tien luchtige popliederen, die – ondanks de korte lengte – soms net iets te lang doorgaan, maar in andere nummers zoals ‘Follow Your Way’ en ‘It’s Dawning’ prachtige pakkende psychedelische pop zonneschijn uit de speakers werpen.
Other Life
Zet ons een muzikant voor die goeie muziek combineert met een mysterieus, ongrijpbaar imago en we zijn verkocht. In ieder geval voor een paar uurtjes, druk surfend. Soms is daarna de lol er weer vanaf, afhankelijk van de houdbaarheid van de muziek. Sean Nicholas Savage heeft ons inmiddels alweer een week te pakken. Savage is een man met snor en glad achterovergekamd haar, twee gebroken voortanden en een bezeten psychopatenblik, die aalgladde lo-fi popliedjes maakt. Stel uzelf Jandek voor die zichzelf heeft voorgenomen dat hij Bryan Ferry wil zijn. Hij past mooi in de lijn van artiesten als Ariel Pink, Grimes en Nite Jewel, die allemaal de mainstream popmuziek van jaren 1980-artiesten gebruiken voor wazige retromuziek. Maar Savages aanpak zet hem apart: zijn liedjes zijn zowel enorm onbeholpen als verdomd aanstekelijk, en hij brengt ze met zon bezetenheid en fanatisme dat van ironie beslist geen sprake kan zijn. Met veel gezucht en gekroel brengt hij teksten als Like a grave growing daisies/You were so sweet and crazy en Just like a baby/I want to know you from the inside out en een vol overgave gekreunde yeeeaaah, die in bijna al zijn liedjes terug komt. Zijn muziek zou makkelijk als een grote grap weg te zetten moeten zijn, maar toch luisteren we deze Other Life, zijn zevende plaat, nu alweer een week bijna onafgebroken. Er is zelfs al een tribute-plaat voor de man gemaakt, door artiesten als Mac DeMaro en Doldrums. Volkomen terecht!
Mixtape Monday: Grensgeluiden #3
De Lage Landen herbergen muzikale schatten die in de internationale muziekmedia nog wel eens onontdekt blijven. In ‘Grensgeluiden’, een mixtape rond recent uitgebracht Nederlands en Belgisch werk, richt de Gonzo (circus)-redactie de blik op het eigen grondgebied. Met in deze editie van Grensgeluiden Coen Oscar Polacks warme sfeerschets van het Haarlemmerhout, rondom opnames van vogelgekwetter […]
Screen Memories
Heb je bijvoorbeeld ooit willen weten hoe Joy Division of de Sisters Of Mercy zouden klinken als de gitaren ingeruild waren voor oude spelcomputers? ‘Screen Memories’ van John Maus komt in de buurt
Cloud Formations
Surf mee op de wolken van Haleiwa’s mix van shoegaze, surfrock en dreampop