Interview Nkisi
Nkisi slaat tig richtingen in met haar nieuwe album ‘Seven Directions’. Ze verruilt NON voor Lee Gamble’s label UIQ en verkent nieuw muzikaal terrein.
Mnestic Pressure
Lee Gamble lijkt met ‘Mnestic Pressure’ nergens heen te gaan & stormt toch doorheen de verwachtingen.
Dutch Tvashar Plumes
Wanneer techno ophoudt techno te zijn. Zoals je die kent tenminste. Lee Gamble wilt met de bestaande grenzen spelen. Hij deconstrueert en herdenkt. Hij bouwt een geluid, ontdoet het van zijn ballast en houdt het naakte geraamte van de song over. Wat je hoort, is niet wat er is. Lee Gamble speelt met ruimte, het denkbare en wat je horen wilt.Zoals woorden die door elkaar gehutseld zijn en toch leesbaar blijven. Zo blijft Lee Gamble trouw aan het technoritme, zonder zich toe te leggen op zijn gratuite beats. En toch zou je kunnen dansen. Met je ogen dicht, geluiden weggefilterd en slechts de roes die je bijblijft. Soms wordt die door een schaars ingezet ritme vastgehouden zoals op Coma Skank. Dan weer door de weggefilterde overschotjes van een beestachtige monstertrack waarvan enkel de tierlantijntjes nog tot je doordringen (Overund). Dutch Tvashar Plumes is het laatste uur op de dansvloer wanneer de doorbijters een laatste dans wagen, de oren al doofgespeeld, de ochtend flirtend met de nacht. Het is de apotheose van die nacht, het verdwijnen van de onschuld. Het verhaal van de bijna leeggelopen bunkers, waarin slechts gebroken glas en natte muren werden achtergelaten. Voordat iemand van plan was te dansen op Nowhen Hooks, omdat er geen song meer te horen is op Barker Spirals. Terwijl Tvash Kwawar het feestje van de buren lijkt, speelt Lee Gamble met je verwachtingen. Ook al beweert hij dat het puur toeval is, muzikaal vervolgt hij het verhaal dat hij begon met zijn uiteengerukte jungle-samples op Diversions 1994-1996. Alleen valt het ritme anders. Dit zou wel eens de toekomst van techno en dance kunnen zijn met abstractie hoog in het vaandel net zoals Lee Gamble op het stilistische en minimale Kuang Shaped Prowla pleegt te doen.
Commercial Mouth
Het Berlijnse label Pan verraste ons vorig jaar met twee puike releases van Lee Gamble. De Griekse geluidsfetisjist Jar Moff tilt de creatie van afwijkende geluidsmontages er nu naar een hoger niveau. Zijn debuut Commercial Mouth bevat twee composities waarop heel wat genres door elkaar lopen, gaande van musique concrète over dub tot jazz en hiphop. Gelukkig ligt het tempo vrij laag, en ontwaar je na enkele luisterbeurten toch een bepaalde structuur, zodat dit album toch niet naar complete chaos leidt. Openingstrack Tziaitzomanasou is een niet-sonoor labyrint dat zijn oorsprong vindt bij de free jazz. Snippers saxofoon en trage beats vormen de basis, waarrond zich allerhande bevreemdende klanken samenvoegen. Op de titeltrack herhaalt Moff dit procedé. Te midden dit nummer wordt de sfeer wel grimmiger; de digitale samples, die voorafgaandelijk nog vreedzaam ronddobberden, monden hier uit in een kolkende zee van gitzwarte ruis. Als je vindt dat James Ferraro of Amon Tobin complexe collages maken, dan laat je dit album best links liggen. Als je je afvraagt hoe hun werk zou klinken mocht een psychopaat het nauwgezet uiteen halen, en het vervolgens terug aan elkaar hechten met hompen onfrisse ruis en een fikse brok waanzin, dan zal Commercial Mouth spek naar je bek zijn.
Crossing A Frozen Sea
In aanloop van het dit najaar te verschijnen album Melody Attack verschijnen bij het Antwerpse Testtoon twee eps die je intussen moeten zoet houden -weliswaar met slechts één eigen track Crossing A Frozen Sea. Het is een twintig minuten ambienttrip in een knisperende mistige vlakte waar de aanzwellende onrust een nucleaire storm aankondigt, terwijl een eenvoudig statisch ritme knettert. Inspiratie haalde Red Stars Over Tokyo bij de BBC-documentaire Threads. Angst voor het onbekende, en de nasleep van de onverwachte aanval perfect in geluid gevat. De koude oorlog blaast onder de naald. De B-kant wordt opgesierd met de Magazine-remix van het nummer. Het is de link van Red Stars Over Tokyo met Keulen in een track vervat en zijn aanval op de dansvloer. Subtiel. Klanken werden uitgefilterd en de vluchtende overlevenden worden opgejaagd IDM-wild. Angst en spanning blijft te snijden. Op Melody Attack Remixes wordt het nieuwe Building Houses door Machinefabriek en Vindicatrix opnieuw geïnterpreteerd. De originele track hoor je pas later. Het is een omgekeerde wereld, eerst de remixen en dan pas de plaat. Uiterste stilte wordt vereist, anders is Machinefabriek nauwelijks hoorbaar. Een klanklandschap ontvouwt zich. Digitaal gestotter, onsamenhangende bits en een ijzige melodie die de warboel vasthoudt. Losse deeltjes worden een geheel. Het vinyl kraakt en voegt geluiden toe. Een ritme wordt gevormd, verdwijnt en zweeft verder weg. Vindicatrix bezit de B-kant met twee eigen herinterpretaties waarin heftig pompende bassen centraal staan. Red Stars Over Tokyo wordt vermorzeld door technodreunen. Het pompt als een compleet op hol geslagen ritme-experiment van Lee Gamble. Een locked groove vangt de stilte. Op zijn tweede bijdrage zindert postdubstep na in een langzame jazzgeïnfecteerde grom. Een ontgoochelende bijdrage die niets bij draagt. Intussen heerst er geen idee meer hoe Building Houses werkelijk klinken zal en wordt het verlangend uitkijken naar Melody Attack.
Melody Attack
Red Stars Over Tokyo doet het lekker andersom. Debuteren met een full album en remixplaten uitbrengen, loopt allesbehalve in een chronologische volgorde. Een soort spanning opbouwen en verleiden zonder al te veel willen blootgeven. Melody Attack is een slome danceplaat. Het ritme ontnomen, volledig gedissecteerd en afgespeeld op een met uitsterven bedreigde bandopnemer. De plaat kruipt als een door stop-motion getriggerde teerdruppel. Dik, visceus en traag. Tracks lopen in elkaar over. Genres overspoelen elkaar met slechts één constante. Het is elektronisch en het was nooit echt bedoeld om op te dansen. Melody Attack houdt de benen stijf en strijdt volledig in je hoofd. De plaat barst van analoge arpeggios en aanzwellende loops, grooves die van geen ophouden weten en dan weer het begin niet vinden. Red Stars Over Tokyo gunt elke track zijn eigen schittering. Een eigen balans en ruimte die als aan klein partikel in het grote geheel afzonderlijk en in groep zijn bestaan vindt. Het is een genremengeling van jewelste waarin hoofdzakelijk krautrock en techno vermengd wordt met andere ultravertraagde post-hedonistische hoofdpijnstampers. At The End Of August tsjirpt en danst. The Night Shines In Your Face ontvoert je naar de sterrenhemel terwijl Girls From Pyongyang klinkt alsof Fuck Buttons door een enorm door Lee Gamble-vertragende mangel werden gehaald. Denk Pye Corner Audio met een minder ver teruggrijpende nostalgische terugblik. Maar het is ook Red Stars Over Tokyo in zijn beste doen. Terwijl hij voorheen op zijn eps wat houvast en eenheid miste, heeft hij met Melody Attack een plaat, die heerlijk tot zijn recht komt in een totale, dagenlang herhalende luisterbeurt maar, ook in hapklare brokken warme schoonheid oplevert.
Hyperdub 10.3
Trop is te veel en te veel is trop, zo sprak Paul Vanden Boeynants eind jaren 1970. Als eerste minister van België werd hij ervan beticht deel te nemen aan seksfeestjes die golden als pasmunt voor politieke doofpotoperaties. In een totaal andere context is zijn uitspraak van toepassing op de verzamelaars die het Londense label Hyperdub dit jaar uitbrengt naar aanleiding van zijn tiende verjaardag: vier stuks in totaal, waarvan twee dubbelaars. Te veel voor een label dat jaarlijks maar met een beperkt aantal platen naar buiten komt, van een nog beperkter aantal artiesten. Hyperdub 10.3 gaat de mist in. Letterlijk, want deze derde verzamelaar draagt een atmosferische, benevelde signatuur: er vallen geen beats en zo goed als geen bassen te bespeuren. Maar ook figuurlijk, want het gaat hier om een selectie van maar liefst 23 korte tracks, die oorspronkelijk vaak als overgangsnummers dienst deden zoals In McDonalds van op Burial zijn meesterwerk Untrue. Op dat album had dat nummer zijn betekenis, maar geïsoleerd werkt het niet. Gelukkig zijn er ook enkele nieuwe tracks, van onder meer Lee Gamble, Dean Blunt en Inga Copeland. Die laatste staat in voor het bevreemdende I Am Your Ambient Wife, dat deze zomer nog een een hoogtepunt vormde in haar set op de Brusselse Feeërieën. Net zoals de allereerste compilatie die eind mei verscheen, focust de dubbelaar Hyperdub 10.4 zich op het meer clubgerichte werk. Dit is duidelijk de verzamelaar te veel. Iedereen kuiste zijn kluizen uit en keek wat nog kon dienstdoen. Er is geen verhaal, geen rode draad: cd 2 bundelt ouder werk en cd 1 verzamelt nieuwe nummers, remixen en tracks die al even gekend, maar nog niet officieel verschenen zijn, zoals Vice Versa van Funkystepz. De enige te verantwoorden bestaansreden van Hyperdub 10.4 is een onuitgegeven nummer van Burial. Wie naast het zoeken naar materiaal voor op deze verzamelaars nog tijd vond om aan een nieuw album te werken, is Cooly G. Op Wait ‘Til Night gaat de Britse verfijnder te werk dan op haar debuut. Toen steunden de nummers nog te veel op één idee, op één groove. Nu heeft Cooly G de tijd genomen om de tracks uit te werken. Wait ‘Til Night staat bol van de bassen, de vettige hi-hats en de donkere synthesizertonen. De trage beats schurken tegen r&b aan en Cooly G zingt verleidelijk en met meer zelfvertrouwen dan ooit. De smerige gitaarlijnen in Your Sex en Dancing geven het album extra dreiging mee. Jammer voor Jessy Lanza, maar met Wait ‘Til Night eist Cooly G haar titel als First Lady van Hyperdub opnieuw op. Hun mannelijke tegenhanger The Spaceape, de man die Hyperdub tien jaar geleden een stem gaf, verloor enkele weken geleden de slepende strijd tegen kanker. Na het heengaan van DJ Rashad eerder dit jaar, kreeg de Hyperdub-familie meteen een nieuwe klap te verwerken. Voor zijn overlijden nam The Spaceape samen met zijn kompaan Kode9 nog de gitzwarte ep Killing Season op. Exorcisme vormt hier het centrale thema: kwade geesten worden bezworen in Chasing A Beast en Devil Is A Liar. Kode9 zorgt voor een kil, dreigend kader vol minimale bassen waarop The Spaceape zijn bijtende raps vastpint. Zinnen als I’m looking for love, don’t send me to God (Heart) krijgen nu een wel erg enge bijklank. Killing Season duurt amper dertien minuten, maar het zijn wellicht de meest intense die u dit jaar zal horen. Let wel op voor de wrange nasmaak.
Eindejaarslijstjes Gonzo (circus) 2023
De 25 Gonzo (circus)-jaarlijsten voor 2023.
Le Guess Who? kondigt hun volledige line-up aan
Le Guess Who? onthult volledige line-up voor editie 2023!
Scenereport: Caïro
Caïro verbindt het Midden-Oosten met Noord-Afrika. Onder het oppervlak van de stad, waar tech house de norm is, komen experimentele producers tot kolkende hybrides die Londen en Berlijn overschaduwen in originaliteit en sounddesign. We spraken met MSYLMA & ISMAEL, ZULI, El Kontessa en ABADIR over hun muzikale wortels.