Je zocht naar hessian - Gonzo (circus)

We Are The Gore

De titel ‘We Are The Gore’, de opvolger voor ‘Hospital Carnage’ en inmiddels de zevende langspeler van de Spanjaarden (Madrid) van Haemorrhage, verraadt uiteraard meteen het genre. Goregrind, van het pathologische allooi, of we kunnen het ook rochelgrind noemen.

De Doden Hebben Het Goed

Levy Seynaeve (Amenra, Hessian, Black Haven), Gilles Demolder (Oathbreaker, Amenra, Hessian) en Wim Coppers (The Rott Childs) -we zijn trouwens verre van volledig wat hun bezigheden betreft- hadden zin om nog eens lekker de kant van black metal op te gaan. Met de bagage die het trio in hun andere bands hebben opgedaan, verwachten we van hun project Wiegedood uiteraard een en ander. En we worden zeker niet ontgoocheld. Opener ‘Swanesang’ laat meteen horen dat Wiegedood geen sludge, doom, postmetal of hardcore speelt, zoals ze in andere projecten wel plegen te doen. Verschroeiende en snel gespeelde black metal met een machtige oerschreeuw, meedogenloos drumwerk en dito riffs is wat onze oren meteen uitblaast. De drukte van de kinderen konden we even niet meer aan, Wiegedood zorgt met hun ultieme geweld voor interne rust, en bovendien worden de kinderen er ook rustig van. Het is misschien niet de bedoeling van Wiegedood om de bewoners van dit huis kalm te krijgen, maar dat is wel het resultaat. Een atmosferisch stukje halfweg het nummer zorgt voor enige afwisseling, waarna ze alle drie opnieuw keihard aan het beuken slaan. Plaats voor veel finesse is er eigenlijk niet. Wiegedood zet ‘Kwaad Bloed’, ‘De Doden Hebben Het Goed’ en ‘Onder.Gaan’ zullen we deze muziek. We doen het met plezier en zouden, ook zonder de verwijzingen naar andere belangrijke bands waar de heren in spelen, niet minder onder de indruk zijn. De verwachtingen mogen hoog gespannen zijn bij het lezen van de namen van de muzikanten, ze worden zonder moeite ingelost. Elk nummer kent zo zijn atmosferisch stukje, waarin ze ook zelf naar adem kunnen happen alvorens ze er opnieuw volop de vaart in zetten. Het stukje spoken word waar de plaat mee eindigt, klinkt al net zo agressief bedreigend als de bijna veertig minuten die eraan vooraf gingen. Zeer geslaagd debuut.

Black Beauty

Een metope is een gebakken plaat die als versiering dient van een Griekse tempel. Ook is het een riviernimf uit de Griekse mythologie. Dan is Metope ook nog eens de artiestennaam van Michael Schwanen, een Berlijnse techno dj. Schwanen is al meer dan twintig jaar actief in de technoscene en richtte in 2001 samen met twee vrienden technolabel Areal Records op. In 2005 kwam hij met zijn eerste plaat, ‘Kobol’. Een drukke man, die Schwanen. Toch had hij tijd om zijn nieuwe album ‘Black Beauty’ in elkaar te zetten en uit te brengen onder zijn eigen label. Op deze plaat werkt Schwanen niet alleen. Hij hulp van onder andere de Canadese elektronica producer Sid Le Rock, house dj Stiggsen en electro-gitarist K Chico. Onder andere zijn gitaargeluid zorgt er voor dat nummers als ‘So Cutoff’ en vooral opener ‘The Hessian’ dezelfde sfeer hebben als het werk van Depeche Mode, waarvoor Schwanen ook enkele nummers heeft geremixt. Stiggsen voegt op haar beurt op ‘Blood River’ wat extra mystiek toe aan ‘Black Beauty’: veel echo, spacy bliepjes en lome beats. Schwanen laat onder andere met ‘Bar Walks Into a Guy’ horen dat hij niet altijd hulp nodig heeft van andere artiesten. Het nummer lijkt simpele beuktechno, maar Schwanen weet hoe hij een track interessant kan maken: met wat rustpunten en een dreigend orgeltje tovert hij het om naar een waardige soundtrack voor elke onheilspellende Berlijnse undergroundclub. Enfin. Vergeet de Grieken. Metope is bovenal Michael Schwanen, de masculiene technonimf uit Berlijn.

Mangarmr

In Gonzo (circus) #115 hadden we het al even over Hessian. Inmiddels is het debuut van de heren op de markt, op Southern Lord zoals we eerder meldden. Een hele eer voor het kwartet. En waarom ook niet, als we dit ‘Manégarmr’ horen. De link met Amenra mag dan al aanwezig zijn, Hessian heeft zelfs een split-ep met de vaandeldragers van de Church Of Ra, Hessian heeft een eigen gezicht en laat dat niet alleen op een podium horen maar nu ook op plaat. Ze verscheen officieel een dag eerder, maar dat hield de band niet tegen om er vol tegenaan te gaan. De nummers van de plaat hadden ze al lang onder de knie, dus dat vormde geen belemmering, ook niet voor de opnames. De drumpartijen van Tim (Black Heart Rebellion) zijn strak en vormen samen met de bas (Kenneth) voor een strakke bodem voor frontman Bram, die als een beest te keer gaat, en de gitaarpartijen van Levy. Posthardcore en sludge gaan hand in hand in nummers die uitermate fysiek klinken. Tomas Skogsberg (Entombed, Dismember) mixte de plaat in Zweden. Hij voegde er wat black metal aan toe, wat Hessian gewelddadig en hels laat klinken. Een uitermate donkere sfeer houdt het album in zijn greep, waarbij het einde van de wereld en alles wat goed of kwaad is, een einde kent. Hoop is nergens te bespeuren en die vinden we in de tien songs evenmin terug. Soms voert een grimmige blackmetalsfeer de boventoon, maar net zo goed zitten er loodzware maar stugge sludge-stukken in de songs. Het tempo ligt meestal hoog, de moshpit wenkt en is toch niet gewelddadig genoeg om deze songs hun volle kracht te verlenen. Energie hebben de manen in overvloed, en die geven ze graag aan ons door middels dit uitermate sterke debuut.

Hypertension

Bij het Belgische Hypertension Records geloven ze in een geïntegreerde aanpak: vorm en inhoud, geluid en visuele omkadering sluiten steeds nauw bij elkaar aan. Dat komt nu nadrukkelijk tot uiting in hun boxserie The Abyss Stares Back.

(Muzikale) kopstoten, te korte hemdjes en herboren legendes (INCUBATE, zondag 22 september 2013)

Net als Incubate lopen onze recensenten op zondag op hun laatste benen. De vele vertragingen maakten het nog vermoeiender maar ook spannend. De slotconclusie luidt onvermijdelijk: ‘moe, maar voldaan’ keerde de Gonzo (circus) crew huiswaarts vol energie om aan de volgende editie van Gonzo (circus) te werken. Rise and shine – in de vroege namiddag […]

Bij Gonzo (circus) #115

Onlangs schreven we een zeurderige column over het gebrek aan engagement bij de hedendaagse lichting ‘avant-garde’ muzikanten. Onze ergernis was het resultaat van een Facebookwall vol anti-Thatchersongs, terwijl we ons hooguit twee liedjes voor de geest konden toveren die op hoogstaande wijze fulmineren tegen wat er misgaat in 2013. Maar toen was daar die eerste […]