Molasses For The Masses/ Tactic A and Plunder
Craig Ward (The Love Substitutes, True Byspass, ex-dEUS), Butsenzeller (DAAU, Kapitein Winokio) en Paul Lamont (Hitch) vormen samen A Clean Kitchen Is A Happy Kitchen. Geen commerciële groepsnaam uiteraard, wel een zeer grappige, die wel een beetje aangeeft dat we het allemaal niet te serieus moeten nemen, ook hun acht minuten durende bijdrage niet. Die gaat namelijk alle kanten op, achtereenvolgend voornamelijk en niet allemaal tegelijk. Maar goed ook, want krautrockreferenties, zeer duidelijk herkenbare invloeden als Captain Beefheart, King Crimson en dan weer Shellac maken van Molasses For The Masses’ eerder een luistertrip dan een mooi afgerond geheel. Het trio sleurt ons alle kanten van hun universum op en dat is verwarrend en spannend tegelijk. Silent Front is een Britse band die de keukenheren tijdens een trip aldaar ontmoetten. Dat is inmiddels zowat een jaar geleden en de toen geplande split is onderhavig ding. Phil Mann, Russell Whitehorn en Gareth Thomas leven in hetzelfde huis en hun band is hun leven. Twee songs dragen ze bij, die het furieuze van Shellac, Fugazi en The Jesus Lizard in zich verenigen. Tactic A’ is een lekker opgefokte noiserocksong maar echt openbloeien doet de band met Plunder. Ze spelen de song alsof hun leven ervan af hangt en het resultaat is een verschroeiende parel aan het noiserockfront. Zeer geslaagde split aldus, die doet uitzien naar meer werk van beide bands.
A History Of Music: A Mosaic
Ten tijde van hun debuut was A Clean Kitchen Is A Happy Kitchen (ACKIAHK) nog een studioproject van Craig Ward (dEUS, Kiss My Jazz, The Love Substitutes) en Geert – Butsenzeller – Budts (Traktor, Scale Sheer Surface, DAAU). Sindsdien is de band uitgegroeid tot een liveband, met Paul Lamont (Hitch) op bas. Het duo Butsenzeller-Lamont is een gemene ritmesectie die de wilde chaos van het debuut af en toe zowaar in een gemene groove dwingt, zonder dat het onbehaaglijke gevoel van gevaar achter elke hoek ook maar een seconde wijkt. Andere vaststelling: de op het debuut alom tegenwoordige waanzinsaxofoon van Craig Ward blijft op stal.
Opener ‘Innocence Fading’ is duidelijk een beginselverklaring: Wards gitaar fileert de amandelen uit onze keel, de ritmesectie gaat tekeer als een bende losgeslagen gekken op uppers en wàt er gezongen wordt kunnen we u niet vertellen, maar het is niet om te lachen. ACKIAHK gaat nog steeds niet voor airplay, wél voor het absolute plezier van onaangepast lawaai. Op ‘Patronise’ wordt vervolgens over een hoekige riff en een heipaalritme een aardig potje gegrunt (de hoesnota’s laten ons in het ongewisse, maar we gokken op Butsenzeller) en ‘Brown’ is een op hol geslagen kamikazetrein, die nét niet van de rails gaat. ‘Floyd Is Warped’ begint met een hoogst charmante opname van een oudere (Schotse?) dame, die plots in tongen begint te zingen. De riff die ACKIAHK eraan rijgen is aanvankelijk flinterdun, maar dusdanig aanstekelijk, dat er op concerten waarschijnlijk een collectieve whiplash op geheadbanged wordt.
Kant B, dan. ‘Yellow’ is Shellac-iaanse deconstructie, met een heerlijk losse anti-groove, waarover Craig Ward al zijn gitaardemonen uitdrijft. Wie Ward vooral kent van zijn poëtische bijdragen aan een paar dEUS- en True Bypass platen legt maar beter een verse onderbroek klaar.
‘The History Of Music: A Mosaic (Part 6)’ is een progsuite-from-hell, met sinistere koorzang, enerverende fluittoontjes, dan tòch die sax, en een hoop alle kanten opbotsende gitaarlijnen. Dolletjes!
Het afsluitende ‘Bedbugs’, is opgedragen aan de kroost van de drie bandleden. Als daar geen trauma’s uit voortkomen, worden het ongetwijfeld sterke persoonlijkheden, die kinderen.