Onmens
Het Gentse Onmens bracht op 6 maart het debuut ‘Misdracht’ uit. Een voltreffer zo blijkt, die de hoogtijdagen van newbeat én Front 242 én Neon Judgement van een hedendaags regenjasje voorziet.
Onmens is het duo Bert Minnaert en Kasper Van Esbroeck. Inderdaad: Minnaert kennen we al als Sigfried Burroughs en als lid van Kapitan Korsakov. Hij verving bij die laatste drummer Jonas Van Den Bossche in 2013. Nu zanger en gitarist Pieter-Jan Devos – samen met Pieter Van Mullem en de rest van Kapitan Korsakov – druk in de weer is met Raketkanon, was de tijd rijp voor Onmens.
Niet dat het echt zo was gepland, zo mailt Minnaert vanuit Gent: “Onmens is spontaan tot stand gekomen, tijdens nachtelijke opnamesessies. We hebben beiden een voorliefde voor rare, scheve dingen. De nachtelijke uren zijn daar ideaal voor. Het ontstaan van de band was een geleidelijk proces. We waren al een tijdje aan het experimenteren met de dingen die dan uiteindelijk Onmens geworden zijn. Eerst sporadisch, maar dat werd al snel serieus. We deelden dezelfde ideeën en opvattingen over de band nog voor die echt bestond. Daarnaast hebben we een overlappende muzieksmaak.”
Teletijdmachine
Coldwave en EBM (Electronic Body Music) zijn even zo goed van invloed op het geluid van Onmens als house, techno en dance. Bands van allerlei slag uit de jaren 1980 die experimenteerden met elektronica en de donkere kantjes opzochten, vormen de basis. Daarbij komt het hardere en brutale geluid dat in de Vlaamse discotheken te horen viel in de jaren 1990, van veel producties van eigen bodem.
De extremen, de extravagantie en de spirit uit die beide strekkingen zijn eigenlijk de ware invloed, want Onmens wil niet worden beschouwd als een kopie van bands uit die periodes, en ook niet als een verlengstuk ervan. Minnaert: “Wij zijn ontstaan uit het idee een extreme act te brengen. Een idee dat we qua basis uit ons eigen land hebben gehaald, zowel uit de jaren 1980 als 1990. De bands die ons inpireren, hadden evenmin de intentie iemand te kopiëren, ze wilden vooral hun eigen ding doen. Ze experimenteerden tot ze het meest zotte geluid uit hun apparatuur haalden, dat vervolgens de basis werd voor hun nummers. Zoiets had men tot dan toe nog niet gehoord. Het was echt lef. En het is waar Onmens ook voor wil gaan.”
Misdracht
Het maken van de debuutplaat had behoorlijk wat voeten in de aarde. Het duo, dat elkaar ondertussen moeiteloos aanvoelt, wil zijn geluid tot in de details juist krijgen. Het moet allemaal kloppen, en dat zorgt voor stress en aarzeling. “Met het uitbrengen van de plaat hebben we lang gewacht. Ergens zijn wij eeuwige twijfelaars. Over het openbaar maken van onze muziek openbaar hebben we serieus nagedacht. Het album is een samenvatting van wat ons het voorbije jaar zoal heeft beziggehouden. Daarnaast is het een representatie van wat wij als band willen zijn, waar we voor staan, en wat muziek voor ons betekent.”
Een echte verklaring voor de titel wil Minnaert niet geven. De luisteraar mag zelf oordelen, twijfelen, verklaringen zoeken. Zelf dachten we aan een misantroop kantje, maar dat is het niet echt. “Ik stel de mens niet ter discussie, maar mezelf. En dat kan natuurlijk gepaard gaan met een hoop innerlijke woede.”
Het is tevens een volledig DIY-project. “De opnames zijn vorige zomer bijna volledig gemaakt in het KKK-kot in Gent. Dus de hele productie en het mixen kwam op onze schouders terecht. We hebben ons uiterste best gedaan om zo eerlijk mogelijk naar onze muziek te kijken. Tijdens die periode hebben we vrij intens en dicht op onze nummers gezeten. Er is op dat moment nog veel veranderd, bijgeschaafd, herschreven… Het was een zoektocht naar onszelf, naar de essentie van Onmens.”
De hipster die de industriële elektronica, gemaakt met machines, zeer luide gitaren en wild oergeschreeuw op vinyl wil kopen, zal moeite doen voor niets. Minnaert stelt het simpel: “Sinds wanneer moet iedereen nu weer platen hebben? En wanneer wil iedereen weer alleen maar cd’s? Dan zullen wij platen maken!” Lekker dwars, net als de muziek. Zo hebben wij het graag.
Reacties