Begin 2018 vescheen de track ‘De Rode Duivels Heersen’ van Zero Years Kid op onze tijdlijn, zonder verdere info. Een ridicuul lofi klinkende danstrack met tekstflarden als ‘Kompany die telt voor drie‘ en ‘beste tegenstrever, een waarschuwing aan jullie keeper en verdediging, de waarschuwing telt drie woorden: Lu Ka Ku‘. Meteen daarna werd ‘iPhone’ gereleaset -al pakken minder amechtig klinkend en met het tekstflard ‘kleine god, ik aanbid je’. Toen viel ons kwartje: dat Antwerps accentje, dat moest de Antwerpse improv-god Joachim Badenhorst zijn. Blijkt nu: Badenhorst is samen met Sean Carpio Zero Years Kid. De twee spelen samen in Carate Urio Orchestra, een septet dat de snijlijnen tussen jazz, soundtrack, drones, Antwerpse folk, Autotune en noise verkent. De liedvorm die bij Carate Urio al regelmatig aanwezig was, wordt bij Zero Years Kid verder verkend in een gedeconstrueerd downtempo r’n’b idioom. Op de Facebookpagina worden invloeden als Mark Fell en Frank Ocean aangehaald. Badenhorst mag dan een wereldvermaard rietblazer zijn, Zero Years Kid is een zuiver digitale affaire. We krijgen bevreemdende, vaak schetsmatige en hoofdzakelijk in Antwerps dialect gezongen liedjes. De tekstuele lolbroekerij van de eerste tracks maakte plaats voor een combinatie van knulligheid en bescheiden filosofische bespiegeling, veldopnames van Chinese mannen en een lap tekst die uit een vacaturetekst lijkt geknipt te zijn. Badenhorsts zang is nu eens weifelend en fluisterend, dan weer lustig stoeiend met Autotune en grossierend in haantjesteksten zoals ‘Ik zeg kik wakkik wil, ik doekik wakkik zeg, ik doekik wakkik wil‘ of ‘alleswagezegtzeddezelf‘. De titeltrack drijft op een beat die iets meer rechtdoorzee is en vertelt over twee hondjes en dikke natte regendruppels en is nu al onze favoriete song van 2019. En ‘De Laatste Loodjes’ vervelt van een aarzelend probeerseltje in een regelrechte dansvloerbanger. Ook dikke mik: het Autechre-esque instrumentaal miniatuurtje ’23 July’. Zero Years Kid maakt voor alle duidelijkheid géén dialectpop, maar wel fiks ontheemde elektronica met veel ruimte voor poëzie, waarvoor je best een woordje Antwerps begrijpt.
