Ramona Gonzales a.k.a. Nite Jewel was één van de opvallendste van de muzikanten die de afgelopen jaren aan de haal gingen met een genre waar we daarvoor weinig tot niets van wilden weten: gladde jaren 80 synthpop. Wie dat genre een beetje kende, wist al dat onder alle glans van die radiohitjes vaak uiterst duistere emoties schuil gingen. Acts als Ariel Pink, Hype Williams en Nite Jewel benadrukten daarom de paranoia, wereldvreemdheid en waanzin die aan opvallend veel jaren 1980-muziek ten grondslag lag, met een opvallend goed werkende mix van misselijk-makende galm, zeezieke beats en mierzoete melodieën. Op haar nieuwe plaat heeft Gonzales echter alle dubbele bodems onder haar muziek vandaan getrokken. Openingsnummer This Story is een schmierende ballade die zo een Olivia Newton John-cover had kunnen zijn. Het titelnummer klinkt daarna als een oprechte ode aan Roxy Musics More than This. Ook in de rest van de nummers is er van een artistieke herwaardering van een verguisd popgenre geen sprake meer: Gonzalez mikt nu zonder enige ironie op een plaatsje tussen popsterren als Robyn en Beyonce. Weg zijn de productionele experimenten, weg de lo-fi mystiek. Ervoor in de plaats onvervalste disco, R&B en synthpop. Niet dat ze dat slecht doet. Een nummer als Shes Always Watching You leent zich prima voor een quasi-ongeïnteresseerd dansje in een hippe club. En No I Dont is een dubstep-ballade waar Madonna stinkjaloers van zou moeten worden en die zo als sample op de volgende Kanye West kan terugkeren. We gunnen haar dus van harte de mainstream radio waar ze hier op mikt. Maar haar oude publiek kan zijn biezen nu wel pakken.
