Met de titel van hun derde plaat geven de vier Zweden van My Brother The Wind meteen een duidelijke indicatie welke muziek er wordt gemaakt: spacerock. En voeg daar maar geïmproviseerde jam- en psychedelische rock aan toe. Stevig rocken en uit hun dak gaan, doen ze zeker. Akkoord, er zitten rustige, naar Pink Floyd neigende stukjes in een aantal nummers, maar het merendeel van de tijd wordt er stevig ingevlogen. Volledig instrumentaal – we hebben geen idee waar ze ook maar één lijntje tekst zouden moeten stoppen in hun muur van geluid – nam de groep deze plaat, zonder overdubs, op in een dag tijd. Nicklas Barker, Mathias Danielsson, Ronny Eriksson en nieuwe drummer Daniel Fridlund Brandt gaan aan de slag met percussie, conga’s, mellotron, fluit, bas, drums en twaalfsnarige gitaren (zowel akoestisch als elektrisch) om hun ruimte zoekende psychedelica vorm te geven. De plaat, die eigenlijk is opgebouwd uit losse fragmenten uit de jams die op die ene dag werden gespeeld, klinkt wonderbaarlijk coherent, en dat kan over de hele lijn worden doorgetrokken. Het is bijna niet te geloven dat de vier deze stukken muziek volledig hebben geïmproviseerd. De Zweden hebben een fenomenale instrumentbeheersing en voelen elkaar tevens perfect aan. Ze hebben dan ook allen al jaren ervaring in illustere progrockbands (waarvan weinig is terug te horen op deze plaat) als Makajodama, Magnolia, Animal Daydream en Anekdoten. Dit is een album voor wie houdt van psychedelica zonder jaren 1960-gezwijmel of invloeden uit de reguliere popliedjes. Hier wordt namelijk uitgebreid freak -en spacerock van de bovenste plank geserveerd.