Het is wat uit de hand gelopen, de remix die Autechre zou maken voor Oberman Knocks’ ‘Dilantex’. Het werden zeventien minuten waarin de harde elektronische structuren van Autechre een gevecht aangaan met zijn dystopische, gebroken klanktapijten.

Als je me jaren geleden had verteld dat Autechre ooit mijn werk zou remixen, had ik goed gelachen. Je verwacht niet dat artiesten die je zelf respecteert dat zouden doen.
Het is trouwens door aanmoediging van Autechres Sean Booth dat Oberman Knocks (Nigel Truswell) begon muziek te maken. In 1995 ontmoet hij Autechre en Chantal Passamonte (Mira Calix) voor een interview. Toch duurt het nog enkele jaren, tot Truswell weer met Booth aan de praat raakt, dat hij een oude computer koopt met daarop een inmiddels gedateerde versie van de audiomontagesoftware Cubase.
Truswell is 42 jaar oud wanneer zijn debuut 13th Smallest in 2009 verschijnt. Ik vind niet dat je bepaalde dingen moet hebben gedaan voor een bepaalde leeftijd. Soms is het ideale moment er pas wanneer dat zichzelf aanbiedt, en dit is mijn moment om als Oberman Knocks muziek uit te brengen.
In 2013 verschijnt Beatcroff Slabs, en niet veel later Beatcroff Slabs Remixes. Ofwel het begin van het Autechre-verhaal. Nadat ik Beatcroff Slabs had afgemaakt, stelde Andrea Parker (labelbaas van Aperture) voor een lijst te maken van artiesten die we zouden vragen een nummer te remixen. Ik e-mailde Booth en kreeg bericht dat zij het helaas te druk hadden. Ik beschouwde het als een beleefde nee. Ongeveer een jaar later fotografeerde een vriendin Autechre voor Exai en vroeg Truswell even langs te komen, waarna Booth zich liet ontvallen: Wij moeten je nog steeds een remix maken. Ik was compleet verbaasd, het was tenslotte al een tijd geleden dat ik het had gevraagd en de plaat was intussen ook al uit.
Oberman Knocks staat garant voor een uitermate neerslachtig, abstract en dichtgesmeerd geluid waarin de luisteraar het spoor bijster raakt. Truswell bouwt laag op laag; hij vervormt geluiden, onder meer door deze uit te rekken of door middel van pitch shifting, en stapelt ze vervolgens op elkaar. Hij vertrekt vanuit zelf opgenomen lawaai of softwaresamples die hij muteert tot niets meer herkenbaar klinkt. Ik verander geluiden graag in iets anders. En ik houd ervan alles te stapelen tot ik een dichte mix aan geluiden heb, en deze dan weer te strippen. Ik vind het maken van mijn geluid veel leuker dan het resultaat, hoewel dat niet heel logisch klinkt. Ik wil gewoon de geluiden maken die ik wil horen en interessant vind om te maken. Iets waarnaar je steeds opnieuw terug kunt grijpen, en nieuwe dingen hoort die een zekere dichtheid en een intutieve aard hebben, waarin je jezelf kunt verliezen en je vervoert naar ergens anders.

Dit artikel verscheen eerder in GC #122.

Discografie