New Order gaat terug in de tijd op deze dubbele live-registratie die ze gedurende vijf avonden in juli 2017 opnamen in de Old Grenada Studios in Manchester. En dat is best een emotionele en intense bedoening want fans van Joy Division weten dat precies daar in 1978 de band voor het eerst live te zien was op televisie. Dat was in ‘So It Goes’, het programma dat werd gepresenteerd door wijlen Tony Wilson –de bezieler van onder meer Factory Records. Om dat te vieren ging de band –op dat moment Bernard Sumner, Stephen Morris, Gillian Gilbert, Philip Cunningham en Thomas Chapman, maar zonder bassist Peter ‘Hooky’ Hook– in zee met niet minder dan twaalf extra synthesizers, gespeeld door muzikanten van het Royal Northern College Of Music en aangestuurd door een dirigent! Die set-up zorgt voor een buitengewone orkestrale boost. Om het ook visueel spectaculair te maken, engageerde de band de visuele artiest Liam Gillick die de verbluffend ogend podiumopstelling ensceneerde. Er wordt bewust gekozen voor een set zonder de gebruikelijke hits en publieksfavorieten –geen ‘Blue Monday’, ‘Temptation’ of True Faith’ met andere woorden- al ontbreken monumenten als ‘Bizarre Love Triangle’, ‘Shellshock’ of ‘Sub-Culture’ niet. Die laatste twee nummers live horen mag best wel een zeldzaam iets worden genoemd. Er wordt zowat uit de volledige discografie geput, ook uit de minder populaire albums, en op die manier ruim dertig jaar overbrugd. Grosso modo van ‘Power, Corruption & Lies’ (1983) tot de prima comebackplaat ‘Music Complete’ uit 2015 dus. Het is de afwisseling van songs die zelden of nooit worden gespeeld (‘Elegia’, ‘Ultraviolence’,…) met herwerkte versies (‘Who’s Joe’ uit het zwakke ‘Waiting For The Sirens’ Call’ bijvoorbeeld) die deze concertreeks (en dus ook deze opnames) zo historisch maken. Kippenvel is er verder met beklijvende, emotioneel doorleefde versies van ‘In A Lonely Place’ en natuurlijk de fenomenale versies van ‘Disorder’, ‘Decades’ en ‘Heart And Soul’ van het betreurde, maar ondertussen iconische Joy Division. Ook hier bewust geen ‘Love Will Tear Us Apart’ of ‘Transmission’. Cadeautje voor de echt hardcore fans dus, in tegenstelling tot de vorige drie live-platen waar de hits wél op stonden en die appelleerden aan de smaak van een ruimer publiek.
