Als er een land is van ongekende mogelijkheden, dan is dat niet zozeer de Verenigde Staten maar Australië. Nergens zijn de spinnen en de slangen zo giftig. Nergens is het oppervlak zo onherbergzaam. Het heeft zich grotendeels in isolement ontwikkeld. Dat geldt niet alleen voor de flora en de fauna, het geldt evenzeer de muziek.
Het heeft The Necks voortgebracht, componiste Kate Moore, buitencategorie violist Jon Rose die de autoriteiten in Sydney tartte door op het plein voor het iconische operagebouw muziek te maken. Aan de rode aarde is ook Tangents ontsproten, een vijftal muzikanten uit Sydney die met niets en niemand ontziende flair alle hokjes en muurtjes aan hun laars lappen.
Op ‘New Bodies’ klinken ze de ene keer uitgesproken jazzy, dan weer gooien ze een flinke dosis elektronica in de blender. En zelfs als ze akoestisch lijken te spelen, spelen ze ook met studiotechnieken. Daardoor staan fijnmazige roffeltjes helemaal op de voorgrond, diepe trommels wat verder naar achteren.
In de verte hoor je een zacht galmende piano, terwijl gitaarakkoorden zich er in weidse geelkoperen sluiers overheen uitstrekken. Verwantschap met The Necks is hoorbaar in de ongehaaste voortgang en verschuivingen die zich in bijna onmerkbare stappen voltrekken, maar Tangents is soms wat korter aangebonden, gooit er graag een gezellig poppy melodietje tegenaan. Het is de opgeruimdheid van een zorgeloze wandeling. Kop in de wind en laat de jas maar lekker wapperen.