Voor een ferme brok lawaai moet je volgens de Britse krant The Guardian tegenwoordig naar België. Het klopt dat een aantal jonge Belgische bands niet vies zijn van een stevige geluidsgolven. Maar ook op andere plaatsen kunnen ze dat. Het bewijs wordt geleverd door Destruction Unit uit Phoenix, Arizona. Een band die al een kleine vijftien jaar actief is en in eerste line-up de betreurde Jay Reatard in de gelederen telde. Ook op hun achtste album âNegative Feedback Resistorâ gooien ze hun volledige hebben en houden in de strijd. Openingsnummer âDisinfectâ start nog aarzelend en ingehouden. Er klinkt wat ijle, statische noise in de verte, de spanning wordt opgebouwd. De vulkaan van in psychedelische reverb gedrenkte combinatie van noise en punk komt in de tweede helft van het nummer tot eruptie. En lost niet meer. Het kort aangesneden ‘Proper Decay’ volgt. Er wordt opgebouwd naar het magnum opus van dit album, ‘Chemical Reaction/Chemical Delight’. Bijna negen minuten van het heerlijkste lawaai dat je oren kan teisteren. In ‘Animal Instict’ wordt in vergelijking met de rest van het album gas terug genomen. Dat is dus relatief. In het afsluitende trio worden links en rechts nog de nodige mokerslagen uitgedeeld. Harde, vuile uithalen. Liefhebbers van noiserock weten dus dat ze hun blik niet alleen op België moeten richten.
