Tijdens een zonovergoten namiddag in Brussel deelt Harsh Agarwal het verhaal achter Music On A Whim, een naam die zijn instinctieve relatie met muziek weerspiegelt. Harsh is een nieuwe speler in de Brusselse elektronische scene en richt zich op artiesten met roots in plaatsen als Centraal-Europa, (Zuidwest-) Azië en Afrika.

Debuteren deed hij in 2022 met een uitverkochte show van de Sloveense folkband Širom. Dit succes leidde tot een uitnodiging om een avond te programmeren in Les Ateliers Claus. Harsh presenteerde een lijst met potentiële artiesten en de Iraanse muzikanten Rojin Sharafi en 9T Antiope werden geselecteerd. In een mum van tijd waren alle kaarten verkocht. ‘Als ik in een grotere zaal had geprogrammeerd, had ik die waarschijnlijk ook uitverkocht.’ Een avond als deze doet Harsh hopen, ‘Dit zou wel eens zou kunnen lukken.’ Dat sommige shows nadien wat stroever verkochten belet hem niet te blijven proberen en dromen.

Diversifiëren
Harsh Agarwal begon Music On A Whim in 2023 met een duidelijke missie. ‘Ik wil de scene diverser maken. Ik heb het gevoel dat er veel gemeenschappen van buiten Europa een significante aanwezigheid hebben in Brussel. Ik probeer die gemeenschappen een culturele vertegenwoordiging te geven. Tegelijkertijd hoop ik het lokale publiek kennis te laten maken met muziek uit de hele wereld. Mijn interesses liggen bij muziek uit Oekraïne, Libanon, Iran, Indonesië en Zuidoost-Azië. Ik volg deze scènes al jaren en ik vind die erg opwindend. Veel van die muziek is geworteld of geïnspireerd op traditionele muziek, wat erg interessant is. Artiesten voegen er een experimenteel randje aan toe, waardoor het net toegankelijker wordt.’

Luid
De concerten die Harsh programmeert lijken de ziel van een concertzaal te belichamen. Le Lac kreeg het Londense label Chinabot over de vloer en in La Vallée zette Harsh acts uit Oekraïne. Bij Illegaal pakte hij uit met een avond vol heavy elektronica, rap en noise en Kunsthuis Mercerie lijkt de ideale plek voor de hedendaagse scène uit Libanon en de ‘surrealistische en oeroude’ folk die de volgende dag op het programma staat. ‘Ik heb het niet zo gepland, maar achteraf gezien voelt het wel zo. Natuurlijk ga ik Sote niet programmeren op een plaats als Q-O2, want dat is niet de juiste plek.’
‘Mijn idee van cureren is dat er een thema moet zijn. Dat betekent dat als iemand naar de poster of de line-up kijkt, die meteen begrijpt wat het idee achter het evenement is. Het is lonend als mensen je selectie vertrouwen en gewoon komen, zonder dat ze de acts kennen.’
Een constante in de programmatie van Music On A Whim is de focus op experimentele en harde muziek. ‘Ik ben een grote fan van de Iraanse noise-scene. Sotes ‘Parallel Persia’ dat in 2019 bij Diagonal Records verscheen, is een van mijn favorieten. Ik heb gewoon geen woorden om uit te drukken hoezeer ik die scene waardeer.’ Harsh kiest voor acts die muziek op een hoger decibelniveau produceren, zodat het publiek niet over het optreden heen kan praten. ‘Dat is een beslissing die ik bijna onbewust al vroeg heb genomen. Het is niet dat ik niet van rustige muziek houd, ik heb simpelweg nog geen plek gevonden waar ik een stil publiek kan garanderen.’

DIY
Doordat veel locaties geen huur vragen, is het makkelijker om in Brussel te experimenteren dan in andere grootsteden – de kosten blijven beperkt tot vervoer en accommodatie. ‘Ik maak duidelijk dat de artiesten het openbaar vervoer moeten gebruiken. Ik heb een auto, dus ik rij zelf ook om mensen en apparatuur op te halen of af te zetten, om kosten te besparen.’ Hierdoor blijven ticketprijzen betaalbaar waardoor ook de toegankelijkheid blijft behouden. ‘De DIY-scene moet toegankelijk zijn. Tegelijkertijd gaan voor organisatoren de kosten omhoog. Is het dan eerlijk om het DIY-publiek te isoleren van die kosten?’ Hier spreekt de econoom in Harsh. Alvorens hij zich in Brussel vestigde, maakte hij deel uit van het financiële hart van Londen. In 2019 geeft hij er de brui aan en kiest voor een carrière-wijziging. Dit geeft hem de ruimte om naast zijn job als voedingstherapeut, tijd te spenderen aan Music On A Whim.

Racisme
‘Het is onuitgesproken, maar als buitenstaander voel je het wel.’ Zelfs in het DIY-circuit is er een subtiel vooroordeel tegenover niet-Europeanen voelbaar. Er zijn veel mensen die zijn werk steunen, maar er zijn er ook die hem vragen ‘om rustig te doen op shows’ of ‘om op de achtergrond te blijven’. ‘Het maakt je koppig, maar ik probeer het positief te bekijken. Al weerhoudt dat me er niet van te voelen wat ik voel: ‘Wat doe jij hier? Wat probeer jij te doen?’’

Wereldmuziek
Weinig West-Europese muziekliefhebbers zijn zich bewust wat er muzikaal gebeurt in regio’s als Zuidwest-Azië of Latijns-Amerika. Harsh wil dit veranderen. Zo moedigt hij iedereen aan om bijvoorbeeld de Braziliaanse artiest Babe, Terror, die lo-fi hauntological elektronica maakt, een eerlijke kans te geven. ‘Ik blijf dit herhalen op mijn sociale media: als Babe, Terror een Europeaan was, zou hij nu waarschijnlijk een grotere naam zijn dan Burial.’ Logischerwijs zet Harsh ook vraagtekens bij termen als ‘wereldmuziek’ en ‘global music’, omdat, zo vervolgt hij, ‘Deze termen artiesten categoriseren en beperken, waardoor die niet op een eerlijke manier gewaardeerd worden. Ik wil dat de artiesten die ik programmeer op dezelfde podia spelen als elke andere Europese band. Ze moeten op dezelfde podia spelen.’

Lokaal
Er wordt gepraat over lokale acts, artiesten die in en rond België wonen. Namen die bekend in de oren klinken en dus een publiek generen. ‘Veel Iraanse muzikanten zijn in Nederland gevestigd.’ Dat opent perspectieven voor Harsh, want zo worden die Iraanse artiesten, lokale artiesten. Hij zoekt oplossingen om Music On A Whim door te zetten zonder dat het verlieslatend is. Voorlopig zijn het maar ideeën. Net zoals die vage plannen waar hij nog niet over durft uitweiden. Behalve dan dat hij in 2024 zal samenwerken met het Berlijnse Tehran Contemporary Sounds-festival en enkele van hun artiesten naar Brussel zal brengen.
Intussen praat hij verder over de hulp die hij krijgt van Franck Limonier van Divigation Concerts, de muzikant Marija Rasa Kudabaite, Denis Wouters van Anterior Insula, Gilles Helsen van het STUK en Madeleine de Hagen (onafhankelijke organisator) die hem aanmoedigen in zijn werk. Via sociale media probeert Harsh een persoonlijke touch aan zijn werk te verbinden. Inspiratie vond hij bij Anthony Chalmers van Baba Yaga’s Hut, die hij als zijn mentor beschouwt. Chalmers gebruikt zijn sociale media niet alleen om shows te promoten maar deelt ook veel details over zichzelf. Een manier van werken die enorm inspireert. ‘Het geeft je het gevoel dat er mensen achterstaan.’ Het is een aanpak die hem ook veel kritiek oplevert. ‘Ik vind dat enorm oneerlijk. Ik praat over mezelf en ik praat ook veel over de bands en waarom ik ze geboekt heb. Ik denk dat andere boekers soms niet genoeg persoonlijke aandacht aan dingen geven. Beide hebben hun plaats. Er is geen goed of fout.’

Noise
We ronden af. Maar eerst nog een luchtige opmerking die ik al sinds het begin van het gesprek wil maken: ‘Harsh…’. ‘Gilles Helsen lacht ook steeds met mijn naam. ‘Harsh Noise’ roept hij dan. Waarop ik antwoord, ‘Het is maar goed dat ik van noise houd’.’

Dit artikel verscheen eerder in GC#178.

Live

Lees meer