De ene keer presenteert Chrysakis ons een album vol kleine elektronische composities, een andere keer komt hij met een geïmproviseerde elektroakoestische set. Daarbij is er geen vast gezelschap. Verrassing is dus te verwachten en die ligt ditmaal allereerst in de ongebruikelijke instrumentkeuze: twee orgels, twee klarinetten.

Thanos Chrysakis speelt een orgel dat hij zelf meebracht naar de Neustädterkirche in het Duitse Hofgeismar, Peer Schlechta speelt het kerkorgel, Chris Cundy en Ove Volquartz brachten hun basklarinetten mee. Het gezelschap maakt dankbaar gebruik van de akoestiek van de kerk.

De klarinettisten zijn –zeker in de eerste composities– meest op de voorgrond, waarbij bijvoorbeeld de een lyrisch (maar vrij) speelt, terwijl de ander abstracter en afgemetener speelt, stijgend en dalend langs de toonladders, gromt, trilt en soms schril krijst.

Daarbij behouden de blazers overigens een relatieve rust; jazzy kan het soms worden, freakerig wordt het nooit. Halverwege improvisatie ‘III’ klinken de blazers bijna zoekend en contemplatief; de kalmte ontwikkelt zich daar bijna naar etherisch. Ze leunen tegen een achtergrond van gestapelde, dichte drones en op andere momenten minimale repetitieve patronen van de twee orgels.

Die komen bij tijden wat meer naar voren, zoals in ‘IV’, waar de lamenterende klarinetlijnen worden begeleid door korte stoten van het orgel. Chrysakis en Schlechta weten van meet af aan elkaar te vinden in een fijn en naadloos samenspel.

Bij tijden naderen ook de klarinet- en orgelklanken elkaar dicht, wat leidt tot meeslepend luistermateriaal. Het spel van de klarinettisten klinkt vertrouwd, maar hun aftasten van klankkleuren en texturen is zeker aangenaam; het is de bijdrage van de organisten die een bijzonderheid verschaft aan dit album.