Kiezen tussen mode en muziek? Dat nooit. Beide combineren? Slecht plan, meent Marco Shuttle. Toch: op zijn eerste langspeler, ‘Visione’, maakt hij post-techno met het esthetische oog van een ontwerper.

Het is als het hebben van een geliefde naast je vrouw, verzucht Marco Sartorelli. Soms houd je meer van de een, dan weer van de ander. De geboren Italiaan vindt het maar moeilijk om zijn werk als modeontwerper en muziekproducer in balans te houden. Dwing hem geen keuze te maken tussen mode en muziek, zijn twee passies. Hij zou het niet kunnen. Soms voelt het alsof hij een keuze moet maken, meestal niet. Nu is zon moment van twijfel. Mijn eerste echte album staat op het punt van uitkomen. De technische problemen bij de vinylperserij, die op het laatst roet in het eten gooiden, zijn opgelost. Ik kan niet wachten tot ik het vinyl in mijn handen heb. Om de metafoor nog even terug te halen: muziek is zijn geliefde, mode zijn vrouw. Die laatste geeft me zekerheid en stabiliteit, de eerste zorgt voor het vuurwerk en plezier, legt hij uit.
Dat betekent niet dat Sartorelli de mode zat is. Zeker niet. Hij groeide op in het noorden van Itali, kwam als tiener in aanraking met house en techno en ontdekte de dancescene rond Veneti. In Jesolo, op een steenworp afstand en gezegend met een fraai strand, om precies te zijn. Met clubs als Matilda en Movida was het er goed toeven. Zeker in de zomer, wanneer veel internationale bezoekers neerstreken in het kleine kustplaatsje. Sartorelli zette er zijn eerste stappen als deejay n studeerde mode. Daarna begon de grote volksverhuizing. In 2002 vertrok hij naar Londen om te gaan studeren aan het Central Saint Martins College of Art & Design. Daar belandde hij al snel in de lokale muziekscene, runde zijn eigen dance-avond Guerrilla Lime & Soda in Cafe 1001 en raakte genteresseerd in het zelf produceren van muziek.

Londen

De muziekscene in Londen was zo anders dan ik in Itali gewend was. Het oosten van Londen was in die tijd een interessante plek. Er gebeurde van alles. Electro was net weer groot geworden en avonden als Nag Nag Nag en clubs als Fabric waren fantastisch. Voor mij persoonlijk waren vooral Sd Electronic-avonden van Lakuti belangrijk. Die hebben me op het spoor van zelf produceren gebracht. Ik kocht mijn eerste apparatuur en richtte een kleine thuisstudio in.
Na zijn afstuderen verliet Sartorelli Londen. Op zoek naar interessante projecten hopte hij van modelabel naar modelabel. Dat bracht hem in Berlijn, terug in Itali en Stockholm. Eerder bracht hij als Marco Shuttle al muziek uit op labels in Itali en Engeland, maar in Stockholm bracht hij de muziek uit die een voorbode is voor zijn huidige werk: The Vox Attitude op het Zweedse Vidd-label in 2010. Zijn terugkeer naar Londen liet niet lang op zich wachten. Het is mijn stad geworden. Misschien meer door de contacten die ik er heb opgedaan dan door de stad zelf, maar dat is misschien juist zo typerend voor Londen. Die stad heeft een aantrekkingskracht op allerlei soorten mensen. Logisch dat het er eenvoudiger is om gelijkgestemden te ontmoeten.
Sinds eind 2010 is Sartorelli hoofdontwerper bij Ricerca and Zanone. Te gek werk, maar veel wil hij er niet over kwijt. Wel over de combinatie mode en Londen. Itali mag dan bekend staan als echt modeland, de houding is er conservatief. Het draait er vooral om ambachtelijkheid, kwalitatief goede stoffen en mooie kleding. In Londen is mode veel individualistischer. Er zit een rebelse kracht in de manier waarop mensen zich er kleden. Niemand laat zich hier vertellen wat te dragen, en hoe precies. Die houding vind ik inspirerend en verfrissend. Mensen zijn hier veel meer wie ze willen zijn. Mode is daar een afspiegeling van.

Mode versus muziek

Muziek en mode lopen bij Sartorelli naast elkaar zonder elkaar te raken. Ik houd ze strikt gescheiden. Voor mij zijn het twee gescheiden werelden. Het gebruik van muziek in de modewereld is vaak heel erg slecht. Muziek speelt vaak een rol wanneer het gaat om reclame, modeshows en videos. Natuurlijk heeft mijn modeachtergrond invloed op de manier waarop ik muziek maak, maar het is lastig om die invloed te omschrijven. Het is meer een gevoel. Mijn visie op muziek is sterk visueel esthetisch. Daaraan refereert de titel van mijn album Visione ook. Muziek zie ik als een kunstvorm. Mode is dat zeker niet. Natuurlijk is modeontwerpen een creatieve bezigheid, maar je maakt altijd iets voor iemand anders en voor een specifiek functioneel doel. Dat is de reden waarom ik muziek en mode gescheiden wil houden; ze vervullen een andere rol in onze huidige samenleving. Er zijn ook geen voorbeelden waarin de twee elkaar succesvol aanvullen. Alle ontwerpers die de muziekwereld zijn ingestapt, bakken er weinig van. Andersom heb je wel een paar muzikanten, zoals Bjrk en Bryan Ferry, die mode-iconen zijn geworden, maar daarmee houdt het ook op. Zij ontwerpen zelf geen mode, ze houden er slechts van en gebruiken mode. Dat is iets anders dan een volledige symbiose tussen de twee.
Mode wordt steeds meer gedreven door de markt, constateert Sartorelli. Er is steeds meer aandacht voor de consument en het marktaandeel waarop een modemerk zich richt. Een eigen modemerk starten wordt eveneens steeds moeilijker, meent hij. Zonder financile steun is het onmogelijk en de kans dat je uiteindelijk geld gaat verdienen is uiterst klein, hoe goed je ook bent. Nee, dan maakt Sartorelli liever muziek. Daar kan hij zijn creativiteit nog helemaal in kwijt. Daarnaast is het hebben van talent daarbij, veel meer dan bij mode, een kwaliteit die belangrijk is.

Post-techno

Natuurlijk, Sartorelli romantiseert zijn muzikantenbestaan, daarvan is hij zich bewust. Maar h, muziek is zijn geliefde. Die prijs je altijd de hemel in. Na een flinke reeks redelijk harde dansvloertechno voor labels als Clone, The Bunker en zijn eigen label Eerie is er nu dus Visione, een verrassend divers album dat nog maar deels aan techno raakt. Het was niet mijn bedoeling om een album te maken. De laatste tijd experimenteerde ik steeds meer met het schrijven van andere muziek. De klassieke groove van techno begon ik steeds meer achter me te laten. Ik ging ook steeds meer luisteren naar andere vormen van elektronische muziek, krautrock, avant-gardejazz, industrial, noise en musique concrte. Na een tijdje leek er echt iets te ontstaan en ontdekte ik er een soort verhaal in. Zo ontstond het idee voor een album. Een album dat aansluit bij de post-techno van producers als Andy Stott: techno vormt misschien nog wel de basis, maar dat label dekt de lading niet meer. Het is meer de esthetiek van techno die door Sartorelli wordt gebruikt.
Visione verschijnt op Eerie, het label dat Sartorelli een aantal jaar geleden oprichtte. Dat maakt hem onafhankelijk van andere mensen en gaf hem initieel alle vrijheid om zijn materiaal zelf uit te brengen. Nu is het tijd om daar verandering in te brengen, meent hij. Zijn benadering van techno is immers ook die van zijn label en er zijn andere producers die een soortgelijke esthetiek omarmen. Dan wordt het runnen van een label cht leuk. Je bouwt dan immers een bepaalde stijl op, wordt herkend om die specifieke esthetiek en krijgt daardoor een loyaal publiek, vertelt hij enthousiast.
Bijdragen van anderen worden in 2015 sowieso belangrijk, want na Visione neemt Sartorelli een pauze tot ergens aan het einde van 2015. Waarom? Zon album is nogal wat. Dat moet je laten bezinken, laten ademen. Om het daarna echt op waarde te kunnen schatten.

Dit artikel verscheen eerder in GC #125.

Koop deze editie in onze webshop!

Discografie

Visione (Eerie, 2014)
Fanfare (The Bunker New York, 2014, 12inch)
Modula EP (Eerie, 2012, ep)
All Around The Fires (Clone, 2012, 12inch)
The Vox Attitude (Vidd/F