Sumac rekt de grenzen van de extreme metal al vier platen uit. Waarvan er twee dit jaar zijn uitgekomen, waaronder deze ‘Love In Shadow’. Ze hebben met deze een moeilijke plaat gemaakt. Bij de eerste keren luisteren kwam hij nog niet direct binnen. Slechts vier nummers die allemaal het kwartier moeiteloos overschrijden.
De plaat opent met ‘The Task’, dat de eerste acht minuten nog als een bulldozer over je heen dendert. Dan wordt er plots volledig gas teruggenomen en de band op zoek gaat naar die uitgerekte grenzen, om na te gaan hoeveel elasticiteit er nog op zit. Hun vorige plaat van dit jaar, ‘American Dollar Bill …’, die ze samen met gitaarterrorist Keiji Haino opnamen, is ontegensprekelijk een invloed geweest op het schrijven van deze laatste.
Het klinkt er bij momenten heel los, er wordt van de verwachte lijnen binnen de songs afgeweken, zodat de contouren van wat je dacht volledig vervagen en andere structuren en sferen aan de oppervlakte komen. Zo kijk je wat wezenloos in het rond na die eerste brok omdat de band je achterlaat in een desolaat gebied waar je niet dacht te eindigen en plots ook geen besef meer hebt hoe je er überhaupt bent terechtgekomen.
Wat ‘Attis’ Blade’ daarna klaarspeelt, is niets minder dan geniaal. De intro lijkt op een riffmonster af te stevenen maar implodeert, valt daarna uit elkaar in een freejazzstuk waarna die stukken weer naar elkaar lijken te groeien, maar schijn bedriegt want de instrumenten vallen wéér over elkaar, alle verwachtingen opslokkend om toch weer binnen bepaalde contouren te eindigen.
Ook de twee andere songs volgen datzelfde onvoorspelbare stramien met een mix van texturen, sferen en invloeden gaande van metal tot progrock, freejazz en postrock. Deze plaat is de blauwdruk voor sludge 3.0 en niets minder dan een meesterwerk.