Vorige week speelden Evgenia Brendes, Khadija El Kharraz Alami, Scarlet Tummers en Bas Zemering – samen Le Mouton Noir – in de Brakke Grond een bewerking van het beroemde klassieke theaterstuk ‘De Bacchanten’ van Euripides.

Het draait daarin allemaal om de terugkeer van Dionysos naar zijn vaderstad Thebe, en de wraak die hij er neemt op zijn tantes die zijn moeder Semele hebben beledigd. Een wraak die zich ook richt op zijn neef, koning Pentheus, die weigert om zijn cultus te erkennen. De wraak van Dionysos bestaat er ten dele in dat hij in de stad alle vrouwen het hoofd op hol brengt. Zij volgen hem dan naar het bos waar ze zich ongebreideld aan dans, drank en seks overgeven.

Dat is ook in Le Mouton Noir’s bewerking de kern van de zaak, waarin de drie vrouwelijke spelers (Evgenia, Khadjija en Scarlet) steeds zowel lustobject als personage zijn. Maar daarnaast zijn zij ook beelden, dansende beelden. Ze vormen zo een integraal deel van het decor. Dat decor is interessant, maar uiteindelijk te mager als doel op zichzelf: de fysieke compositie van het geheel blijft constant interessanter dan de tekstuele dimensie.

Misschien zou deze bewerking helemaal zonder woorden, zonder tekst, beter zijn overgekomen? De aparte, beeldende, interpretatie verbaast je vooral in het begin, het heeft allemaal iets verwarrends. Je denkt, ‘er moet toch iets achter deze toneelregie steken?’ Maar je kan er de vinger niet op leggen. Simpele lichteffecten geven op een effectieve manier atmosfeer aan het stuk. Vooral het spel met schaduwen was af en toe indrukwekkend. Echt een achterliggend motief leek er echter niet te zijn.

Het verschil tussen de ‘show times’ en de reflecterende en duidende tekstpassages bleef te groot, waardoor het geheel op sommige momenten een beetje saai dreigde te worden. Het toneelstuk trok verschillende registers open en dat was soms bijzonder grappig, maar leek toch vaak op een excuus voor wéér een nieuwe overgang. Sensualiteit, humor, drama en realiteit samenvoegen binnen één verteerbaar concept is gevaarlijk, tenzij bijzonder goed gedoseerd. Dat was hier helaas niet echt het geval.

Gersande Schellinx