James Murphy

Zijn we fan? Jazeker van spuitwater van een superieure kwaliteit en ook van het meisje met de blauwe ogen die hier vier blokken verder woont. We zijn week en verkocht. Zijn we smoorverliefd op LCD Soundsystem? Vurig en totaal, maar ook met mate, even een wenkbrauw trekken. Met mate omdat James Murphy en zijn troepen ons vaak doen denken aan het soort übercoole lief dat iedere morgen vier uur voor de spiegel staat, de perfecte outfit showt en vervolgens klaagt over hoe gewoontjes ze wel niet is en dat niemand het wil zien. Het smaakt naar azuurblauwe cocktails zonder bubbels. En toch knielden we zes jaar terug nederig voor de debuutplaat van LCD Soundsystem omdat ze zichzelf zonder enige gêne en met het nodige lef presenteerden als de waardige erfgenamen van de postpunk, omdat ze zonder schroom de koebel nieuw leven inbliezen en omdat het New-Yorkers zijn die hun klassiekers kennen. Connaisseurs and deejays are the men we love the most. Die avond in Gent. Opwarmer van dienst was (JB) die een avontuurlijke deejayset afleverde en de lange wachttijd als een kans zag om zijn talent te bewijzen. We waren naar de Vooruit afgezakt met verschillende redenen en vraagtekens: wat stelt een groep zes jaar na de hype voor, wat als de onheilsberichten dat de groep er na deze tournee mee stopt kloppen (marketing is een way of live denken we dan) en wat ook meespeelde is dat we een groep van dit formaat op zijn best wilden zien en niet ergens geperst op een overvolle festivalaffiche (dat Murphy in het begin van zijn set aangaf blij te zijn nog eens in concertzaal te mogen nemen nam me voor hem in). Murphy had met Nancy Whang, Gavin Russom, Tyler Pope, Pat Mahoney (mindere deejay, degelijke drummer) en twee invallers van dienst, een degelijke band meegebracht. LCD Soundsystem trapte met de openers ‘Us vs Them’, ‘Drunk Girls’ en ‘Get Innocuous!’ stevig af en hield het tempo, ondanks de vele personeelswissels tussendoor, erg strak (iets wat ze ondermeer door enkele technische mankementen geen heel concert wisten val te houden). Was Murphy vroeger net iets teveel een tweederangse Mark E. Smith (frontman van The Fall) dan bewees hij in Gent over een goede zangstem te beschikken die meer indruk maakte dan het vele gegil waarvoor hij synoniem staat. Vooral in het intimistische slotnummer ‘New York, I Love You But You’re Bringing Me Down’ (op het einde subtiel verweven met een stukje ‘Empire State of Mind’ van Jay-Z en Alicia Keys) bewees hij aan maturiteit gewonnen te hebben. Zes jaar na hun debuut – en net voor het doek valt (?) – bewees LCD Soundsystem in Gent dat ze de hype overleefden, dat ze een trits klassiekers op hun naam hebben staan (‘Yeah’ en ‘Losing My Edge’ zijn moderne fabels die perfect de tijdsgeest wisten te pakken) en dat ze met verve de rijke muzikale geschiedenis van hun thuisstad naar de toekomst wisten te vertalen. Niets wat we eigenlijk nog niet wisten, maar de bevestiging van hun uitzonderlijke talent is op een vreemde manier een geruststelling. Het is wachten op de reünietournee.