De Noor Jo Berger Myhre en de Ijslander Ólafur Björn Ólafsson maakten al in 2017 samen een album, het als ambient klassieker geklasseerd staande ‘The Third Script’. Contrabassist Myhre en toetsenist annex drummer Ólafsson maakten voor die plaat vier lang uitgesponnen nummers. De aanpak bij opvolger ‘Lanzarote’ is helemaal anders. Er is nog wel wat ambient aanwezig, maar die domineert niet. Het duo heeft deze keer zeven nummers bij elkaar gespeeld, korter dan voorheen, waarbij ze eigenlijk heel speels aan de slag zijn gegaan. Het klankenpalet is breder en anders. De nadruk ligt meer op piano en percussie, hier en daar wat bijgekleurd met een verdwaalde basnoot, keyboards en wat synth-lijnen. In drie stukken komen de blazers van Eirikur Orri Olafsson en Ingi Garoar Erlendsson het jazzgevoel nog wat extra versterken. Ambientjazz is misschien wel een behoorlijk adequate benaming voor ‘Lanzarote’. We horen namelijk geen zuivere ambient of jazz, terwijl de nummers wel verwantschap vertonen met die genres. Na een half uurtje is het afgelopen. De ideeën zijn op. Een goeie keuze, want zodoende vallen ze geen enkele keer in herhaling. De variatie is groot; de sfeer blijft ingetogen en melancholisch zonder te zwaarmoedig te worden. Daar zorgen speelse noten op de piano of een onverwacht toegevoegde blazer wel voor. Een grote stap vooruit in vergelijking met het debuut richting een herkenbaar eigen geluid.

Dit artikel verscheen eerder in GC #154.