Voor een film die al zo erg geprezen is als ‘Ladybird’, lijkt de muziek op eerste gehoor erg bescheiden. Jon Brions score is kamermuziek met een popsensibiliteit. Een piano, wat strijkers en een vleugje percussie. Het effect werkt wel. Of dat nu is als achtergrondmuziek voor de coming-of-age van de wispelturige Ladybird die in de film langzaam wordt verkend. Of als prettige luistermuziek voor als je de beelden er even niet bij denkt. In die eerste categorie benadrukt het enerzijds het alledaagse van het personage. Een eenvoudig millennial-meisje die aan het begin van de jaren 2000 worstelt met wat ze nu wil gaan doen met haar leven. Het is allemaal niet zo spectaculair, maar daar gaat het in Greta Gerwigs film ook niet om. De kleine strubbelingen van het leven van dag tot dag zijn juist waar het drama zit. Muzikaal wordt dat benadrukt door bitterzoete composities die passen bij iemand die aftast en uitprobeert. Ook vermijdt de soundtrack nostalgische motieven door niet te kiezen voor artiesten of liedjes uit die tijd, ook al speelt een nummer van de Dave Matthews Band een belangrijke rol in de film. Gelukkig krijgt de luisteraar dat nummer niet te horen op de cd- en lp-uitgave van deze soundtrack waardoor je ongestoord op kan gaan in Brions tedere muziek.