Kwatongen beweren cynisch dat Klaus Schulze (°1947) na zijn avonturen bij Psy Free, Tangerine Dream en Ash Ra Temple in de late jaren 1960 en vroege jaren 1970 al meer dan dertig jaar steeds weer hetzelfde album maakt. Ondertussen telt zijn solo-oeuvre meer dan vijftig titels en nog denkt de man niet aan ophouden. (Enkele jaren geleden is Revisited Records begonnen aan een grootschalige reissue-campagne. Met Live en Trance Appeal staat de teller anno 2007 overigens op dertig plus.) In 2005 verscheen Moonlake en twee jaar later is er alweer een nieuwe release. Het toepasselijk getitelde Kontinuum bevat, zoals verwacht, geen verrassingen, maar illustreert met dikke strepen dat Schulze nog altijd de grootmeester is van alles kosmisch, zwevend en atmosferisch. (www.klaus-schulze.com)
Minder bekend, maar geenszins minderwaardig is het werk van Nederlander Michel Banabila. (Gonzo lezers weten dat overigens al sinds MTG 38.) Twaalf stukken die hij componeerde voor diverse films en documentaires zijn nu door NPS-programmamaker Peter van Cooten samengebracht op Traces. Het maken van soundtracks ligt Banabila bijzonder goed getuige de dubbelcd Hilarious Expedition uit 2005 waarop ook al werk dat hij maakte voor theatervoorstellingen en films werd samengebracht. Op Traces is een duidelijke hoofdrol weggelegd voor viool en luit waardoor het geheel een bijzonder melancholisch en fragiel karakter krijgt. Gastbijdrages van onder meer Salar Asid (viool), Yasar Saka (luit) (met wie Banabila ook in het verleden al intensief samenwerkte), gitarist Tzvetin Todorov en zangeres Sandhya Sanjana duwen Traces ook expliciet in een meer exotische richting. Dat alles plaatst deze compilatie ergens tussen de soundtracks van David Lynchs The Straight Story en The Sheltering Sky van Bernardo Bertolucci. En dat is een compliment. (www.banabila.com)
Nederlandse (t)rots in de elektronische branding sinds ruim twee jaar is Sending Orbs. De catalogus van het jonge Groningse label telt met cds van onder andere Secede, Kettel en Blamstrain voorlopig niets dan parels. Release nummer acht staat op naam van Legiac en dat is het samenwerkingsverband van Roel en Don Funcken (Funckarma, Quench) met elektronicaveteraan Cor Bolten. Op papier is dat alvast een winnende combinatie. Openen doet Mings Feaner dan ook bijzonder veelbelovend, namelijk met het hypnotiserende Coar Wacks. Analoge klanken, een slepend ritme en een rake sfeerschepping lijken de toon te zetten voor een verrassende trip naar onbekend terrein. In plaats van die ruimte verder te verkennen, kiest het trio nadien vreemd genoeg voor IDM-territoria die al meer dan een decennium lang minutieus door anderen én henzelf in kaart werden gebracht. Daarbij wordt nergens uit de bocht gegaan en spat het vakmanschap van elke track, maar hier had zonder meer véél meer in moeten zitten. Nu is Mings Feaner de zoveelste IDM-release zonder gezicht en bijgevolg de zoveelste die hoogstwaarschijnlijk nooit meer uit het cd-rek zal worden gehaald. Of misschien toch, maar dan louter om het verbluffende artwork van (alweer) Jeroen Advocaat. De verpakking overklast namelijk de muziek. Maar dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn geweest.
