Alex Cameron heeft een bepaald soort humor die je moet liggen. Alles vanuit het onschuldige, niets doorhebbende en gewoon het leven doorlevende perspectief van een maffe loser, die dat allemaal heel normaal vindt. Wat er van waar is en wat niet: het blijft een goede vraag. Maar dat is de buitenkant, dalen we met de muziek in de oren af in de wereld van onze man in Sydney dan is het gelukkig meer dan dat. Alle ongein ten spijt hakken de muziek en de teksten er na verloop van tijd op een bepaald level zeker op in. De in eerste instantie wat simpel overkomende, goedkoop klinkende synthpop zit subtiel in elkaar en pakt gaandeweg de luisteraar in, dankzij de vaak geraffineerde opbouw en toffe melodietjes. Pet Shop Boys meets Suicide, zoiets. Het is het eerste soloalbum van Alex Cameron, die vanaf 2008 met Seekae een paar albums uitbracht en daar een ietwat ander gezicht laat zien. De teksten blijven echter ongewijzigd intelligent en diepgravend, met een goed verhaal op de eerste plaats. Intrigerend debuut.
