Al vanaf de eerste plaat, ‘Haeligewielle’ (2011), is het nauwelijks mogelijk om Petrels in een net genrehokje te proppen. Ambient, zeker (veelal van het suizende, gruizige soort), en nieuw-klassieke passages die ook nog wel onder die noemer pasten. Maar op het moment dat Oliver Barrett begon te zingen was zelfs het toch forse containerbegrip ‘ambient’ eigenlijk niet groot genoeg meer om Petrels te bevatten – laat staan dat de denderende postrock die de finale vormde van ‘Flailing Tomb’ er nog iets mee te maken had. Zang en verhalen speelden een centrale rol op die plaat, en ook opvolger ‘Jörð’ is een afgerond geheel rond het centrale thema van mythologie en de Aarde. De plaat opent met wind en drones waar langzaam een dromerige koor uit opdoemt, dat traag aanzwelt, vergezeld van lagen synths. Het volgende nummer is gebouwd rond een eindeloos herhaald motief voor fagot. Het is niet goed te verstaan waar Barrett over zingt, maar het klinkt als een hymne. Rollende drums en synthesizers maken het verhaal compleet. De track er na is een gierende ijsstorm van noise en tonen, waarbij, zoals vaker bij Petrels’ escalerende nummers, een diepe bastoon de boel bij elkaar houdt, en het gemoed van de luisteraar bijna onmerkbaar meesleept. Omhoog, wel te verstaan, want hoewel melancholie en drama tot Barretts belangrijkste gereedschappen horen, stemt ‘Jörð’ warm en optimistisch. ‘The Long Man’ is een mooi nummer dat bijna elektropop is – volgens mij een eerste keer voor Petrels – waarna het album eindigt met wat uiteindelijk toch een beetje Barretts handelsmerk is: een langzaam aanzwellende stapel synths, drones, noise en nog meer synths die alle hoeken en gaten weten te vullen. ‘Jörð’ is minder overdonderend dan zijn voorganger, maar wederom een mooi, nieuw hoofdstuk in Petrels’ verhaal.
