De contrabas als solo-instrument is een tamelijk zeldzame verschijning. Bassist Dario Calderone, te horen in ensembles als Nieuw Amsterdams Peil en MAZE, heeft een cd opgenomen met muziek van James Tenney waarin zijn instrument de hoofdrol speelt. Tenney was geïnteresseerd in aspecten van geluid die componisten doorgaans uit de weg willen gaan, zoals ruis, samenklanken die heftige kloppingen veroorzaken en boventonen. Daarmee begaf hij zich al vroeg op een pad dat tegenwoordig druk bewandeld wordt door spectralisten als Kaija Saariaho en Gérard Grisey. Met zijn lage register is de contrabas het ideale instrument voor deze klanken, en Calderone weet die als geen ander op te roepen en in bedwang te houden. In de drie solowerken waar ‘Bass Works’ mee opent laat hij zijn bas fluiten, sissen, brommen, grauwen en bonzen. In de vijf stukken die samen het afsluitende ‘Glissade’ vormen, wordt de bas geflankeerd door altviool en cello, en dat trio weer vermenigvuldigd door middel van een tape delay. Zo creëren ze de ene keer een verweven wirwar van klankstapelingen, flageoletten en embryonale melodieën, later een duizelingwekkende vervlochten reeks van omhoog glijdende tonen, als verkeer dat zonder ophouden blijft optrekken; dooreenslingerende lijnen als luchtalarmsirenes die in een cluster bijeen staan. Maar steeds drukken Tenney en Calderone je op de ongetemde schoonheid van werelden die zich openbaren als je ‘secundaire’ klankeigenschappen uitvergroot.
