Tien jaar na oprichting was daar rond 2020 de wedergeboorte van de band Lorna Shore. De groep uit New Jersey werd door elkaar gehusseld, met beukende symfonische deathcore van ongekend niveau als resultaat. Een van de belangrijkste sleutelfiguren in deze transformatie is zanger Will Ramos, een fenomeen.

‘Wat motiveert een nihilistisch mens?’

Binnen het deathcore-genre, waarin de extreme varianten van black metal, metalcore en death metal worden gecombineerd, zijn er voorbeelden te over van oninteressante, generieke meuk. Gelukkig zijn er uitzonderingen. De op dit moment allicht beste band binnen het genre is Lorna Shore, opgericht door gitarist Adam De Micco.

Na een periode vol perikelen waarin afscheid genomen moest worden van bandleden (waaronder een zanger die van seksueel ontoelaatbaar gedrag werd beschuldigd) voegden gitarist en componist Andrew O’Connor, bassist Michael Yager en zanger Will Ramos zich tussen 2019 en 2021 bij De Micco en drummer Austin Archey.

De groep bracht tussen 2015 en 2020 al drie vrij aardige albums uit, maar na het toetreden van het drietal ligt de wereld nu aan de voeten van Lorna Shore. Het grote kantelpunt was de in 2021 uitgebrachte ep ‘… And I Return To Nothingness’, met daarop drie nummers die insloegen als een bom. Een van de redenen daarvoor is zanger Will Ramos, die met zijn stem capriolen uithaalt die naar adem doen happen.

Volwassen

Op een vrijdagmiddag, ruim vijf uur voordat de zaal opengaat, staan er al mensen te wachten voor de ingang van de AFAS Live in Amsterdam. Later die avond zal Lorna Shore als openingsact fungeren voor While She Sleeps en headliner Parkway Drive. Voordat het zover is spreken we met Ramos over de snelle opgang van de band, hun visie en, onvermijdelijk, zijn zang.

‘Veel mensen hadden nog nooit van de band gehoord voordat de ep uitkwam,’ geeft Ramos toe. ‘Vanaf dat moment is het snel gegaan, vooral voor mij. Voordat ik bij Lorna Shore kwam, zong ik in lokale bandjes. Maar ook met Lorna Shore speelden we aanvankelijk voor tweehonderd mensen. Als je dan kijkt waar we nu zijn, spelen voor tienduizend mensen…’ Een grote stap in twee jaar tijd. ‘De ervaring van de eerste tien jaar heeft een geweldige basis neergelegd en nu brengen we alles naar een hoger niveau. Met het nieuwe album tonen we aan weer verder gegroeid te zijn. Je hoort nu een volwassen band.’

Dat hoor je zeker. ‘Pain Remains’ voelt als een stap voorwaarts na de ep en gezien de kwaliteit daarvan is dat veelzeggend. Als relatieve nieuwkomer in de band speelt Ramos een grote rol in het huidige succes. Het toetreden tot de band ging voor hem naar eigen zeggen soepeltjes. ‘Ik voelde me meteen welkom. Het is toch vaak afwachten hoe het klikt met mensen in een band. Het schrijven van de muziek vormt natuurlijk het belangrijkste onderdeel, maar met elkaar overweg kunnen is een niet te onderschatten aspect van het samenspelen. Daarbij merkte ik meteen dat dit een groep ongelooflijk professionele muzikanten is, niet alleen aan hun spel, maar ook aan hun houding. Ze hadden en hebben een duidelijke visie op de toekomst. De basis lag er dus al en ik hoefde er alleen mijn laagje aan toe te voegen’.

Die basis bestaat uit extreem getalenteerde muzikanten die technisch spel weten om te zetten in liedjes die daadwerkelijk raken. Bijzonder is dat de bandleden blijkbaar een andere rol op zich kunnen nemen als de situatie daarom vraagt. Drummer Archey moest de huidige tour vroegtijdig verlaten wegens rugproblemen. Waar hij vorig jaar wel nog doorspeelde met een verschoven ruggenwervel werd het hem nu teveel. ‘Hij werd elke ochtend wakker met tranen van de pijn, maar wilde gewoon blijven spelen. Uiteindelijk hebben we hem naar huis gestuurd om zich te laten behandelen. Gelukkig kon onze bassist zijn drumpartijen overnemen. Hij brengt weer een andere energie met zich mee die ons ook weer inspireert.’

Een bassist die opstaat om de ingewikkelde en onnavolgbaar snelle drumpartijen over te nemen, altijd handig om erbij te hebben. Bij het optreden van de band in Amsterdam valt het de meeste toeschouwers niet op dat er een wisseling van de wacht heeft plaatsgevonden en dat er geen bassist is. Het is indrukwekkend hoe goed de band het geluid van de plaat weet te vertalen naar een live setting, zelfs in de rol van openingsact. Sterker nog, Lorna Shore speelt qua intensiteit en kwaliteit de overige bands, die het vooral van hun licht- en vuurshows moeten hebben, compleet naar huis.

Ramos krijgt het voor elkaar om een groot deel van de afgeladen AFAS Live mee te laten schreeuwen met zijn teksten, althans degenen die een idee hebben welke woorden schuilgaan achter de door merg en beende gaande klanken. ‘Zelf vind ik eigenlijk dat ik toch vrij aardig te verstaan ben, maar ik begrijp dat veel mensen geen idee hebben. Tenslotte sta ik toch tegen hen te schreeuwen.’

Anime

Toch is het de moeite waard om wat dieper in Ramos’ teksten te duiken. Zowel de ep als het nieuwe album vormen, beiden op zichzelf, een totaalverhaal waarin verschillende werelden bij elkaar komen. Binnen het genre van deathcore springen de teksten van Ramos op gebied van kwaliteit en diepgang er bovenuit. Schrijven heeft hem altijd aangetrokken, getuige ook het feit dat hij vroeger lessen volgde in creatief schrijven. ‘Daarin moesten we elke dag een nieuw gedicht schrijven. Het heeft lang geduurd voordat ik iets schreef dat de moeite waard was. Goed leren schrijven is een lang proces dat veel uren kost.’

Inmiddels gaat het Ramos wat makkelijker af. Alle teksten op ‘Pain Remains’ schreef hij in de studio tijdens het opnemen. Inspiratie haalt hij uit verschillende hoeken. ‘Ik heb honderden aantekeningen in mijn telefoon staan die vaak als uitgangspunt voor een tekst dienen. Dat kunnen inhoudelijk interessante stukjes zijn of juist stukken tekst waarbij de schrijfvorm mij intrigeert. Ik ben altijd fan geweest van manga en anime, van de wijze waarop daarin werelden beschreven worden of waarop mensen met elkaar praten, vaak heel anders dan in de Westerse wereld. Maar ook mythologieën, folklore en, dankzij mijn vader, filosofie zijn een bron van inspiratie. Ik denk dat verhalen die deze elementen combineren bijdragen aan het begrijpen van de verbindingen tussen mensen.’

De nummers op het album vormen zoals gezegd ook een verhaal, alleen dan eentje waar de menselijke verbinding juist compleet lijkt weggevallen. Terugkerende elementen zijn lege ruimtes, het voorgeborchte, toendra’s, koortsdromen en het onbewuste. Tussenruimtes. ‘Een anime die ik een jaar of vijftien geleden heb gezien vormde het beginpunt. Ik heb geprobeerd een onderdeel daarvan te extrapoleren naar een grotere wereld. Ik wilde dat het album tekstueel van begin tot eind een ervaring vormt, van een persoon die probeert te ontsnappen aan zijn realiteit en vervolgens vast komt te zitten in zijn eigen droomwereld. De kern daarvan is een strijd: wat betekent het om mens te zijn in een nihilistische leegte?’

Stembanden

De inhoud mag dan niet voor iedereen direct te verstaan zijn, de overtuiging waarmee Ramos zijn verhaal brengt met zijn zang is voor niemand te missen. Hoewel ‘zang’ allicht niet helemaal de lading dekt van het arsenaal aan klanken dat hij weet te produceren. Voor iemand die zichzelf heeft aangeleerd om te zingen/schreeuwen, weet hij aardig indruk te maken. Het gesprek komt op Melissa Cross, een zangcoach uit New York die bekendstaat om haar werk met metalzangers en haar dvd ‘The Zen Of Screaming’, waarop ze mensen tips geeft over ademhalen, opwarmingsoefeningen voor de stem en zangtechnieken. Ramos is bekend met Cross en heeft haar zelfs ontmoet. ‘We hadden haar op de gastenlijst gezet voor onze show in New York. Het mooie was dat zij eigenlijk de rockster van de avond was, ze kende echt iedereen. Ik had vroeger helaas geen geld om haar dvd te kopen en mijn ouders stonden niet te springen om mijn geschreeuw te financieren, want waar leidt dat nou naar toe? Maar haar werk is fantastisch, ze laat goed zien dat zingen en schreeuwen in feite hetzelfde zijn, waarbij de basistechnieken overeenkomen.’

Van Cross naar een andere zangcoach: Elizabeth Zharoff is de afgelopen jaren uitgegroeid tot een van de meest interessante (en leuke) voorbeelden van het fenomeen ‘reactie-video’s’ op YouTube. Zharoff, zelf operazangeres, duikt langzaam steeds dieper in de wereld van metal en was enorm onder de indruk van Ramos in het nummer ‘To The Hellfire’. Zodanig zelfs dat ze hem later interviewde en hem vervolgens uitnodigde om mee te werken aan een onderzoek naar zijn stembanden. Samen reisden ze naar Utah waar Ramos bij het National Center for Voice and Speech een minuscule camera in zijn keel kreeg om te achterhalen hoe hij al die geluiden kan produceren. Het werd een bijzondere ervaring voor Ramos.

‘Het was niet gemakkelijk. De camera ging via mijn neus mijn keel in, die door de benodigde verdoving gevoelloos en slijmerig was geworden. Vervolgens moest ik op aangeven van de onderzoekers mijn verschillende zangtechnieken gebruiken, zodat ze konden zien wat er gebeurde met mijn stembanden. Maar ik voelde en hoorde vrijwel niets, wat het erg lastig maakt om door te hebben wat je precies aan het doen bent. Maar ze waren blijkbaar erg geïnteresseerd in wat ze zagen en heel enthousiast.’

Waar een potje schreeuwen toch allemaal toe kan leiden. Zijn ouders zijn tegenwoordig alleszins minder kritisch op de keuze van Ramos. ‘Dit onderzoek komt terecht in een wetenschappelijk boek over hoe de menselijke stem werkt. Mensen die dit studeren komen straks dus in aanraking met een of andere Will Ramos die vreemde geluiden kan produceren. Ik heb al tegen mijn moeder gezegd dat ik weliswaar mijn eigen studie niet heb afgerond, maar dat ik binnenkort voor altijd terug ben in de universiteitszalen!’

Dit artikel verscheen eerder in GC #172.

Discografie