Gonzo (circus) au revoir. Voorlopig althans. Schrijver, ex-hoofdredacteur en manusje-van-alles Gé Huismans vindt het na 23 jaar hoog tijd voor bezinning in de ruimste zin van het woord, en nam begin dit jaar afscheid. In dit interview kijkt de hardwerkende duizendpoot terug op zijn jaren met het blad, maar blikt ook vooruit. Interview door Mark van de Voort.

Bijna een kwarteeuw helemaal kopje onder in het Gonzo (circus)-universum. Gé Huismans (Tegelen, 1967) is verknocht aan het magazine voor subculturen en undergroundmuziek. Van 2004 tot eind 2017 was hij als hoofdredacteur bij het blad betrokken, en sinds 1994 was hij onder meer als redactielid actief en schreef hij artikelen over de meest diverse onderwerpen. Want dat is Gonzo (circus) in de ogen van Huismans: onderscheidende, actuele muziekkeuzes die gepaard gaan met een hemelsbrede kijk op sociaal-culturele issues. Die gedurfde opzet trekt hem nog steeds aan in het tijdschrift. Toch nam hij begin dit jaar afscheid ervan. Tijd voor iets anders. Om gewoon de eigen bakens te verleggen en na 23 jaar Gonzo (circus) een pauze in te lassen. In zijn ruime, verbouwde boerderij in de Belgische Voerstreek weet Huismans zijn rustmomenten te pakken. Er is voorlopig genoeg werk aan de winkel voor de ijverige Limburger. Huismans zet zich met volle overtuiging in voor een duurzame toekomst van Europa, onder meer als adviseur voor de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland. Gonzo (circus) zal hij vanuit zijn ooghoeken blijven volgen. Dat kan ook niet anders. Kritisch, scherpzinnig en bevlogen, zoals alleen Huismans dat kan. Bij een afscheid is het tijd om terug te kijken, maar ook de blik vooruit te richten. Een gesprek met Gé Huismans tijdens een van de vele überzwoele avonden van de afgelopen zomer.

Trots
Na ruim 23 jaar neem je afscheid van Gonzo (circus). Hoe zwaar was deze beslissing voor je?
‘Na al die jaren was ik zo verbonden met Gonzo (circus), dat ik me er echt van heb moeten losrukken. Ik heb nu vrede met deze beslissing. Ervoor werken gaf me geen energie meer, ik voelde die verbinding een stuk minder. Wel ben ik ongelofelijk trots wat het blad met inzet van minimale middelen allemaal heeft weten te bereiken. Vooral samen met Ruth Timmermans heb ik er de afgelopen vijftien jaar keihard aan gewerkt om het culturele en maatschappelijke netwerk rondom het magazine uit te bouwen. Zo lieten we ons inhuren als experts bij het mede-cureren van festivals als Incubate en Sonic Acts. Daarnaast gingen we partnerships aan met evenementen als het Internationaal Film Festival Rotterdam. We werken heel erg in de niche, maar daarbinnen is Gonzo (circus) een grote naam. Berentrots was ik op het feit dat de NRC een spread aan het blad wijdde in het kader van Sonic Acts. Dat is dan toch een soort erkenning – zelfs vanuit de mainstream media – dat Gonzo (circus) een belangrijke functie vervult binnen het Nederlandse en Vlaamse cultuurlandschap.’

Naast schrijver ben je actief geweest als hoofdredacteur voor Gonzo (circus). Beviel die functie?
‘Toen begin deze eeuw de redactie wisselde, heeft Gonzo (circus) flink ingezet op meer professionalisering. Op een gegeven moment ging het blad ook weer renderen. In 2004 werd ik hoofdredacteur, het gezicht naar buiten toe. Baasje spelen en beslissingen doordrukken vind ik niet zo passen bij een blad als Gonzo (circus), maar met het uitwisselen van argumenten namen we dan tijdens redactievergaderingen beslissingen. Een aantal keren stond ik wel op mijn strepen. Zo wilde ik dat er absoluut geen lifestyle-items in Gonzo (circus) zouden opduiken. Een koersomslag die in het verleden voor een fraai blad als ‘Vinyl’ naar mijn smaak het einde betekende.’

Parallel
Hoe ben je in de wondere wereld van Gonzo (circus) verzeild geraakt?
‘Als student planologie in Nijmegen had ik een bijbaan als medewerker in platenzaak Sounds in Venlo, een winkel vol muziekexperts. Ik heb daar echt mijn muzikale opvoeding opgepikt. ’s Zaterdags en in de vakantieperiodes was ik er te vinden, met name op de indie-afdeling. In Nijmegen ging ik mijn licht weer opsteken bij platenzaak Waaghals en werkte ik als vrijwilliger bij poppodium Doornroosje. Mijn muzieksmaak strekte zich op een gegeven moment uit van funk, soul, jazz tot experimentele electronica en black metal. Op een dag moest ik invallen in de metalkelder van Sounds Venlo en daar lag een exemplaar van Gonzo (circus). Begin jaren 1990 schreef ik al voor muziekmagazines als ‘Westside’ en ‘Opscene’. Gonzo (circus) paste perfect in mijn straatje. Niet alleen werd er over actuele muziek geschreven, maar ook over de parallelle cultuur. Mijn eerste artikelen voor Gonzo (circus) gingen over muzikant Bill Callahan alias Smog en over theatergroep Dogtroep uit Amsterdam.’

Wat versta je precies onder die parallelle cultuur?
‘In Gonzo (circus) richten we onze pijlen niet alleen op de niet-mainstream muziek, maar ook op de niet-mainstream cultuur: alle subgenres die afwijken van culturele hoofdstromingen vormen de humuslaag. Naast de aandacht voor muziek heb ik altijd gepleit voor artikelen die maatschappelijk en cultureel relevant zijn. Dat is ook de unieke combinatie die het blad zo eigen is: muziek en cultuur, nauw met elkaar verbonden. Ook in het buitenland kwam je dat niet tegen. Het blad fungeerde als een spin in het web, waarbij de parallelle cultuur zo breed mogelijk werd belicht. Van het internet tot de laatste blockchain-technologie die ook weer een muzikale relevantie heeft. Dat was cutting edge. Ik had er sowieso grote lol in om artikelreeksen mede te bedenken. Prachtig was de reeks ‘Cultuur van controle’ van Marc Schuilenburg en Alex de Jong, die onderwerpen als angstcultuur aan bod lieten komen. In een door mij gekoesterde serie als ‘Gonzo’s Gemene Deler’ kwamen artikelen voorbij over de Franse schrijver/filosoof Georges Bataille, maar ook over de Baader-Meinhof-groep/Rote Armee Fraktion, een persoonlijke fascinatie van mij. Ook de Tweede Wereldoorlog boeit me mateloos. De donkere, ongrijpbare zijde van de mens, zeg maar. Die extra verhalen die Gonzo (circus) bood waren de jus voor mij. Muziekmagazines die verhalen leveren over bandjes, die zijn er al genoeg.’

Muzikale ontwikkelingen
Volg je de recente muzikale ontwikkelingen nog?
‘Vijftien jaar lang heb ik de Mind The Gap-cd samengesteld voor Gonzo (circus). Ieder vrij moment was ik naar nieuwe muziek aan het luisteren. Van de weekenden tot de avonduren. Bergen cd’s kwamen voorbij, en later downloads waardoor de drempel om iets uit te brengen veel lager werd. Enige kritische blik is dan wel nodig. Met de serie Mind The Gap vervult Gonzo (circus) een soort gidsfunctie. Daar geloof ik heel erg in. Kijk maar naar de artikelenreeks over hedendaagse, gecomponeerde muziek die Corné Evers in de ‘Oor’ publiceerde begin jaren 1990. Ook Gonzo (circus) zit sinds die tijd bovenop de muzikale ontwikkelingen: van jungle, lo-fi en sludge metal, tot dubstep en footwork. Zelf heb ik altijd enige distantie tot hypes en de waan van de dag willen inbouwen. De distantie moet er altijd zijn. Of Gonzo (circus) daarin is geslaagd, kan ik moeilijk zeggen. Dat kun je pas achteraf goed bepalen. Maar een artikelenreeks als ‘Pauze’ was een mooi voorbeeld van een kritische blik. De schrijvers maakten dan de balans op van een bepaald genre of scene. Door die bredere inzet op culturele artikelen zorgden we er in ieder geval voor dat Gonzo (circus) geen veredeld muziekblaadje werd.’

Je luistert nog wel naar muziek?
‘Ik bezoek minder concerten, maar ga nog wel zeer geregeld exposities af. Net zo lief luister ik nu naar het gekwinkeleer van de vogels in mijn tuin. Als ik naar muziek luister dan zijn het vooral oude liefdes die de revue passeren. Denk aan John Fahey, Albert Ayler, Charlemagne Palestine, maar ook labels als Analogue Africa, Dust To Digital en Soul Jazz. Het is misschien een fase in mijn leven, en wie weet komt er wel weer iets nieuws op mijn pad. Maar voorlopig moet ik al die jaren Gonzo (circus) even laten bezinken.’

Twee werelden
Je hebt het werk bij Gonzo (circus) en je vaste baan altijd goed kunnen combineren?
‘Ja, ik heb altijd in twee verschillende werelden, twee bubbels geleefd. In feite zat ik voortdurend op die kruispunten en dat past wel bij mij. Na mijn studie planologie in Nijmegen ben ik aan de UvA onder meer milieuplanologie gaan studeren. Daar is mijn fascinatie voor duurzaamheid ontstaan. Zoals het duurzaam ontwerpen en bouwen van woonwijken. Je kunt steden bijvoorbeeld zo ontwerpen dat het aantrekkelijker wordt om te fietsen en te wandelen, in plaats van meteen de auto te pakken. Ik ben en was daar zeer bewust mee bezig. Toen ik in 1999 in een landelijk dagblad een scherp opiniestuk schreef over de Noord/Zuidlijn in Amsterdam, werd dat opgepikt door een collega van NOVEMA, dat later is overgegaan in de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland. Sinds 2001 werk ik voor deze overheidsdienst, maar ik heb ook altijd mijn werkzaamheden voor Gonzo (circus) ernaast gehad. Hoe ik het destijds allemaal voor elkaar kreeg, daar verbaas ik me nu nog weleens over.’

Waar ben je op het moment mee bezig?
‘Via het Interreg-programma van de Europese Commissie zijn er subsidies beschikbaar voor innovatieve projecten die bijdragen aan een beter milieu en duurzaamheid, waarbij verschillende partijen uit verschillende landen uit Noordwest-Europa samenwerken. Als adviseur voor de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland sta ik partijen met projecten – zoals overheden en kennisinstellingen – met raad en daad bij, en help ik projecten mee op te bouwen. Nederland is heel actief hierin. Verschillende projecten dienen zich nu aan. Van duurzame geothermieprojecten in Heerlen, tot het verduurzamen van corporatiewoningen door de stichting Stroomversnelling. Ook de zogenaamde circulaire economie, waarbij afval als nieuwe grondstoffen wordt ingezet, staat in de belangstelling. Producten worden ook efficiënter ontworpen. Zo ondersteun ik een project van een Woerdens bedrijf in bedrijfskleding dat circulair textiel gaat ontwerpen.’

Duurzaam
Is Europa en met name Nederland wel klaar voor een duurzame toekomst?
‘Dat gaat zeker gebeuren. Je merkt ook dat het denken over en werken met duurzame energie een steeds grotere beweging aan het worden is. We moeten wel, want Nederland heeft de afspraken die zijn gemaakt tijdens de klimaatconferentie in Parijs van 2015, ook ondertekend. Nederland is een van de landen die achterlopen met de inzet van duurzame energie. We zijn hier altijd verwend geweest met aardgas, waardoor de urgentie om op duurzaam energieverbruik over te schakelen niet aanwezig was. Nu is het zaak om alle duurzame ideeën naar de praktijk te vertalen, zodat het hier inderdaad van de grond komt.’

Welke duurzame plannen in Nederland vallen je op?
‘Via Interreg Noordwest-Europa is er zo’n 370 miljoen euro beschikbaar voor duurzame en innovatieve projecten. Waar ik heel erg in geloof is de coöperatieve aanpak. Je kunt dan denken aan windenergieparken of zonnepanelen voor complete flatgebouwen. Als lid van zo’n duurzame energiecoöperatie investeer en beslis je mee, en deel je in de opbrengsten. Het is bovendien een prima belegging. In de praktijk werkt het want mensen gaan op een positieve wijze meedenken. Een coöperatie waar ik als bestuurslid bij betrokken ben is Zuidenwind, met windmolenparken in Midden-Limburg. Met een coöperatieve aanpak breng je mensen echt bij elkaar, en daar hoeft niet altijd heel veel geld mee gemoeid te zijn.’

Vorig jaar werd je vijftig. Hoe kijk je terug op je werkzame leven tot nu toe?
‘Het leven hangt van toevalligheden aan elkaar en kan dus heel grillig verlopen. Maar het is wel zo dat wanneer je ergens voor gaat en iets doet, dat dit dan weer deuren kan openen naar andere mogelijkheden. Zolang je maar in beweging bent, kun je kleine kettingreacties in je leven veroorzaken. Ik heb altijd mijn hart gevolgd. Als mijn hart ergens niet meer op zijn plek is, ga ik iets anders doen.’

Dit artikel verscheen eerder in GC #147.