Verrassing van het najaar. Een onbekende werpt wat oude DAT-tapes op een hoop en blijkt daarmee een plaat te maken die je van de wijs brengt. Omdat er een onnoemelijke ouderwetse grain op het geluid zit. Het is ruw en krachtig. Door de ingetogenheid, de structuren en de eeuwige spanning. ‘Inner Systems’ wrijft tegen het verleden aan. Maar het is nauwelijks hoorbaar. Er zijn geen vergeten trends te ontwarren. Er is geen houvast met het heden. Er is enkel deze rauwe klank die op ‘Untitled Memory’ vaag herinneringen aan Cranes oproept. Een eigenaardig toevalligheid omdat het enige wat Prequel Tapes zich laat ontvallen namen zijn als KLF, Future Sound Of London en Clock DVA. Herkenningspunten die je hier niet terug vindt. De plaat is te melancholisch. Te veel een te ingehouden uitbarsting. Alsof de klanken je enkel geleiden naar de indrukken die Prequel Tapes opdeed na zijn verhuis naar de grote stad. Of het wensen naar. Want het werk is nog ouder. Prequel Tapes is niet de retro-futurist die tegenwoordig op de dansvloer dwaalt. Hij leunt dichter aan bij V/Vm‘s ‘Death Of Rave’ dan de doorbraakplaten van Lee Gamble. ‘Inner Systems’ is als een wereld op zich. Een eigenzinnige trip die je instant meesleept naar een verborgen wereld, een vergeten schat in het verleden. Een plaat die enkel kan bestaan doordat het onbekende lonkt. Het is het verlangen naar nieuwe impulsen en ideeën. En dat in een plaat die nergens piekt, maar eindeloos lang je in die vergetelheid doet staren. De dromer in je diepere zelf in een roes gesust.
