Je kent ze misschien van hun (enige) bescheiden radiohit, de vrolijke synthpopsingle ‘Shouldn’t Have To Be Like That’ uit 1986. Minder geweten is het feit dat het Noorse Fra Lippo Lippi ooit begonnen is als een donker postpunkbandje dat eind jaren 1970, begin jaren 1980 aandachtig had geluisterd naar Joy Division en The Cure. Verder interessant om weten is dat bandlid Rune Kristoffersen eind jaren 1990 Rune Grammofon oprichtte, het kwaliteitslabel dat de wereld onder meer Motorpsycho, Supersilent, Fire!, Deathprod en Arne Nordheim zou schenken. In 1981 nam het trio hun eerste album op, ‘In Silence’. Conform de tijdsgeest wordt het geluid gekenmerkt door veel galm, donderende drums en percussie; en spaarzame gitaar- en synthesizermotieven. De zang zit, zoals dat toen hoorde, helemaal achteraan in de mix verstopt. Afstandelijk en nagenoeg onverstaanbaar dus. De productie is heel ruimtelijk, op de rand van dunnetjes. Hoewel hij er niet bij betrokken was, hangt de geest van Martin Hannett, destijds de huisproducer van Factory Records en in die hoedanigheid de geluidsmagiër achter onder meer Joy Division, New Order en The Durutti Column, haast tastbaar in de studio. ‘In Silence’ klinkt minimaal, dromerig, desolaat en op een bepaalde manier ook rustiek. De songs zijn prima; het zou dus te gemakkelijk zijn om Fra Lippo Lippi weg te zetten als clonen. België had in die tijd Siglo XX, Frankrijk Trisomie 21, Nederland Minny Pops en Noorwegen dus Fra Lippo Lippi. En dankzij Onderstroom nu opnieuw verkrijgbaar op vinyl.