Hoewel het artwork, waarin zwart voor het eerst niet domineert, suggereert dat het Finse K-X-P nu een andere koers vaart, is daar eigenlijk geen sprake van. Dat blijkt natuurlijk ook al uit de titel, die al meegeeft dat deze nieuwe plaat voorkomt uit dezelfde opnamesessie als de vorige (‘Part 1’). Ook stilistisch is alles bij het oude gebleven. Timo Kaukolampi (zang, elektronica) en Tuomo Puranen (bas, keyboards) zorgen samen met drummers Tomi Leppanen en Anssi Nykänen intussen al een jaar of zes voor uiterst gestileerde muziek die afwisselend ‘synth-kraut’, ‘techno-rock’ of zelfs ‘minimal wave’ genoemd wordt. Terwijl live performances naar verluidt durven uitgroeien tot tribale en maximalistische hypnosesessies, blijven de studioreleases eigenlijk sobere bedoeningen die blijven inzetten op eerder afstandelijke stempartijen, synthklanken die vooral uit de jaren 1980 lijken te stammen en repetitieve ritmes met een dwingende motorik. Het resultaat is keer op keer een onderkoelde meeslependheid, de ene keer met een ijselijke galm (‘Winner’), de andere met een Suicide-drive (‘Freeway’) of een meer rockgetinte inkleding (‘To Believe’, ‘Air Burial’). En ‘Sub Goblin’ zou dan weer een ode zijn aan pioniers Goblin en Wendy Carlos. De stijl van K-X-P is daardoor te puur en repetitief om er boude statements over te maken. Het is niet de muziek van het grote gebaar of de brute vernieuwing, maar die combinatie van het synthetische en organische wordt wel opnieuw fraai in balans gehouden, en is iets dat zowel de fans van het minimale werk als retroliefhebbers een memorabele trip kan bezorgen.
