In GC# 119 vertelden we over het debuut van zowel Fuzz als The Fuzz, twee bands die zowat tegelijkertijd een voorliefde voor punkrock en fuzzende en harde gitaren met de wereld wilden delen. De toen voor de hand liggende verwarring is er bij nummertje twee alvast niet. Dat is tenminste al een zorg minder. Drummer en bekendste kop van de bende is nog steeds Ty Segall. Inderdaad, Segall drumt bij Fuzz. Het snarenwerk laat hij aan nieuwkomer Chad Ubovich (bas, Meatbodies) en Charles Moothart (gitaar) over. De zang verdelen ze onder hun drieën, wat voor wat variatie zorgt. Op de eersteling stonden alleen korte, krachtige nummers en de plaat duurde nauwelijks een half uur. Verveling kreeg geen kans. Dat is wel een probleem met ‘II’. Veel van de nummers blijven maar doorgaan, hebben geen uitstraling en missen de hoogdringendheid die eerder werk wel kenmerkte. We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat we voortdurend naar een belegen harde rockplaat uit de jaren 1970 aan het luisteren zijn. Op de tweede helft kiest Fuzz voor een lichte koerswijziging. Plotsklaps krijgt psychedelica de bovenhand, met afsluiter en tegelijk titelnummer ‘II’ als hoogtepunt. Wat heet, want eigenlijk duurt het opnieuw veel te lang en slaat de verveling toe. De focus die op ‘I’ aanwezig was, is deze keer volledig zoek en dat is jammer. Een gemiste kans.
