Exact een jaar na het persoonlijk te laat opgemerkte ‘Drifting’ brengt de Pool Jacek Sienkiewicz ‘Hideland’ uit. Terwijl dit de ultieme kans was een eenvoudig vervolg aan het bijhorende succes te breien, verkiest hij om het eerdere uitgebreid gefileerde clubtechnogeluid te dumpen en met ‘Hideland’ andere techno-gebieden te exploreren. Aard van het beestje. Sienkiewicz mag dan niet te vertrouwd in de oren klinken, sinds begin jaren 1990 laat hij zich opvallen, eerst als deejay dan als muzikant, in Poolse en Berlijnse clubs. Een constante in zijn oeuvre is het eeuwige experiment met klanken en ritmes, terwijl hij muzikaal blijft aanleunen bij de dansvloer. Op ‘Hideland’ kijkt Sienkiewicz rond in Keulen, Detroit en op de house-dansvloer. Het resulteert in lichtvoetigere klanken zonder de hedonistische oppervlakkigheid van het vrolijkste dance-genre te kopiëren. Daarvoor houdt Sienkiewicz net iets te veel van muzikale complexiteit. Dat etaleert hij uitvoerig op de hotsende-botsende openingstrack ‘Hide Away’. Met opvolger ‘First Run’ leunt Sienkiewicz sluw dicht bij die typische trippende gejaagdheid van jaren 1990-techno. Een vage stem, in echo’s gevat, een eenvoudig repetitief ritme en een eindeloze verleidingskracht. Opvallen doet hij absoluut met de broeierige en ingehouden titeltrack. Sienkiewicz is een buitenbeentje. Wars van trends en hypes blijft hij met zijn Detroit-geinspireerde techno rondhangen in de minimal techno-klanken. Een beetje gevaarlijk flirten met de tijdsgeest en het verleden. Daardoor is ‘Hideland’ het tijdelijke buitenbeentje in de platenkast voor wanneer het zware techno-gedonder even te innemend heftig is. Verbazen doet hij alsnog niet, Sienkiewicz houdt niet echt van overtreffende eerste indrukken. ‘Drifting’ had anders veel sneller bressen geslagen. Ook ‘Hideland’ lijkt een stille overwinnaar te worden. Een plaat die heimelijk aan je blijft kleven, omwille van het melancholische uit puzzelstukjes opgebouwde ‘Gone’ of het glitchrijke afsluitende ‘Summer 2016’. In 2015 deelde Sienkiewicz, tijdens de openingsnacht van Atonal, het podium met die andere pionier, Max Loderbauer. Deze samenwerking leidde die avond tot een indrukwekkende performance van bovenmaatse ambient opgebouwd uit harmonische drones en onherkenbare stemsamples, gepareerd aan ingenieuze melodieën. Twee tracks uit deze set werden door Atonal op vinyl geperst. ‘Andes’ en ‘Himalaya’. Twee grote gebergten die meteen ook de grootsheid van de tracks verbeelden. Intense kracht. Beklemmende sferen. En twee verschillende soorten van sfeer. Op ‘Andes’ vertaalt het duo de betoverende kracht van de plaatselijke natuurgoden in gezangen en hypnotiserende ritmes. De weidsheid en brutaliteit van de plek. Eindigend met een bijna-herkenbare melodie van een niet te herinneren kinderlied. Ook op ‘Himalaya’ kan je verbeelding het gebergte voelen. Een andere kracht en angst beheersen deze plek. Een lawine van zuurstofgebrek. Een hermetische beklemming, uitgebeeld in snerpende metalen en een enkele luide uitdijende drumslag. Imposant en immens. Schurende en gelaagde melodieën. Een duistere klank. Onrustverstorende tsjirpende klanken. Chaos. Het is een plaat die je absoluut doet vloeken dat je die nacht gemist hebt. Absoluut meer dan indrukwekkend.
