Messias Kamasi, gekleed in ‘Star Wars’-outfit, roerloos rustend op het gave wateroppervlak. De tenorsax voor zich gehouden zoals een kruisvaarder poseert met een zwaard. De spuuglelijke hoes suggereert ‘The Epic, Pt. 2’ en dat is ook daadwerkelijk wat er in het pakketje terug te vinden is. Opener ‘Fists Of Fury’ keert terug naar de driedubbelaar uit 2015, met dik aangezette strijkers, breed uitwaaiend koor, lagen percussie en een loodzware sound die voluit gaat voor breedbeelddrama, ergens tussen Freddie Hubbards funk en een pompeuze Blaxploitationsoundtrack met latin-toets. De overrompeling zet zich daarna verder met de fusionversieringen van ‘Can You Hear Him’ en opnieuw Hubbard, met een versie van diens Blue Note-klassieker ‘Hub-Tones’ (1963), die hier baadt in weelderigheid en een stel XL-solo’s. En dat zijn dan nog maar drie van de zestien tracks. Die zijn expliciet verdeeld in helften ‘Earth’ (zoals Kamasi de wereld ziet) en ‘Heaven’ (zoals hij zichzelf ziet) en zijn al net even genereus van toeters en bellen voorzien als ‘The Epic’. Zelfs zacht aanzwellende ballades kunnen (en zullen) abrupt uitbarsten in symfonische grandeur en kosmische vluchten. Niet dat het nog expliciet gemaakt moest worden, maar bij ‘The Space Travellers Lullaby’ wordt duidelijk dat interplanetair verkeer de uiteindelijke bestemming is. Rest enkel de vraag of je te maken hebt met grenzeloze ambitie die vormt krijgt via eindeloze steroïdenstromen of een Icarusvlucht. Het valt niet te ontkennen dat de leider en z’n kompanen tot veel in staat zijn, en het is duidelijk dat hier keihard aan gewerkt werd, maar het lijkt wel alsof nu nog sterker dan ervoor opvalt hoe Amerikaans dit allemaal is. Lawaaierig, volgeplamuurd, overdadig. Alsof een kleine geste per definitie betekenisloos is. Geen knisperende wendbaarheid, compacte zijstappen of frisse opstootjes, maar versmachtende lavagolven en bulldozerfinesse. Na een handvol vermoeiende concerten die het al te vaak moesten hebben van patserig gesoleer (vooral van bassist Miles Mosley en twee -in Godsnaam!- drummers), is het dan ook een opgave geworden om opnieuw tweeënhalf uur van dit overdadig geharrewar uit te zitten.
