Toen Ariel Pink begin vorige zomer in de Bunker speelde was het toch wel lachen geblazen. Het was toen alweer een tijdje geleden dat we zon slecht optreden gezien hadden, hoewel Pinks podiumcapriolen wel grappig waren, een maniakaal rondhuppelende kabouter die zijn teksten met volle overgave ten beste gaf. Aan enthousiasme ontbreekt het hem alleszins niet. In navolging van andere outsiders als R. Stevie Moore en Jad Fair neemt de uit L.A. afkomstige doe-het-zelver ook alles zelf thuis op met 8-track in zijn slaapkamer. De opnames op House Arrest dateren alweer van een paar jaar geleden, want dit is een reissue van een album dat oorspronkelijk verscheen als dubbelalbum samen met Loverboy. Pink is een veelschrijver, en ook dit album nadert moeiteloos de zeventig minuten. Het is alsof je teruggekatapulteerd wordt in de tijd naar midden jaren tachtig waar Pink niet bestaande Top 40 hits van een eigen interpretatie voorziet. De eerste helft van de plaat is deze vrolijk ontsporende gekte zeker te genieten, maar naar het einde toe komt de vermoeidheid opsteken en worden Pinks hersenspinsels te voorspelbaar.
