Afgelopen weekend was er het slotweekend van Gent Jazz. Op het programma weinig jazz maar des te meer pop en rock.
Vrijdagavond gaven de tweelingzusjes van Ibeyi (Lisa-Kaindé Diaz en Naomi Diaz) met veel bijval een introductie tot hun kunnen. Ze zingen in zowel het Engels als het Yoruba -een Nigeriaans dialect dat hun verre voorouders spraken toen deze als slaaf naar Cuba werden gebracht in de 18e eeuw. Hun papa was niemand minder dan de percussionist Anga Diaz (speelde bij Irakere en Buena Vista Social Club). Geen wonder dus dat de zusjes hun songs ondersteunen met een gevoelige dosis percussie. En ja, in de eerste helft konden Lisa-Kaindé en Naomi boeien. Maar de eentonigheid van het eenzijdige gebruik van de instrumenten, stelden zelfs de meest enthousiaste toeschouwers na een tijdje op de proef.
House Jazz
Erna was het drummen voor het podium voor de ster van de avond: St.Germain. Hoewel….ster? Er stond tijdens het optreden inderdaad een man met een kort paardenstaartje (op zijn debuut ‘Boulevard’ (1995) was het staartje langer) heel discreet achteraan het podium. Sommigen vroegen zich af wat die man daar achter zijn elektronische apparatuur stond te doen. Want de show werd gestolen door een bende uitgelaten Afrikaanse muzikanten die het volledige podium in beslag namen.
Ludovic Navarre bracht voor zijn vierde studioplaat ‘St Germain’ een groep muzikanten uit Senegal, Martinique en Mali samen. Maar terwijl de housesound (de vele samples, loops en drones) op de elpee gedeeltelijk de bovenhand heeft, staat het gesoleer en – vooral – het aanstekelijke spelplezier van de muzikanten live centraal. Je kon Navarre alvast niet verwijten zich niet te willen herbronnen. Gitaar, bas, drum, sax en fluit werden aangevuld met snaarinstrumenten zoals: een kora en een n’goni en conga’s en een balafon als aanvullende percussie. De waanzinnige energie van het ensemble nodigde regelmatig uit tot heupwiegen. Met de houseklassiekers ‘Rose Rouge’, ‘So Flute’ en ‘Sure Thing’ (allemaal uit ‘Tourist’ (2000)) ging het publiek pas echt uit het dak. Best fijn concert, strak gebracht en met hier en daar felle jams waarin de improvisaties en de solo’s van de verschillende muzikanten elkaar snel opvolgden.
De slotdag stond in het teken van een match België-Nederland. Eefje De Visser versus dEUS ‘Soft Electric’. Tussenin voltrok zich echter het ware gebeuren: Perfume Genius op het grote podium en BeraadGeslagen in de Garden Stage.
Ongrijpbaar
Het dolgekke en ongrijpbare BeraadGeslagen bestaat uit het duo Fulco Ottervanger (toetsenist, multi-instrumentalist en componist van o.a.: De Beren Gieren) en Lander Gyselinck (drums, u bekend van STUFF). Verwacht u bijgevolg aan het onverwachte. Rock, jazz, funk, improvisatie, geschreeuw en spoken word als instrument, hevige tempowisselingen, bewust stuntelige melodielijnen, sixties’ orgeltje en abrupte pauzes. BeraadGeslagen joeg het allemaal met verve door de kleine tent. Je werd er stil van en met stomheid geslagen. Tegelijk zette het overijverige duo aan tot shaken en goedkeurend meewiegen. BeraadGeslagen balt anarchie en energie samen. Memorabel. Je had die dag niet meer nodig om u als een duracell konijn over het festivalterrein te begeven.
Melancholiek
Ze vormden wel de perfecte tegenpool voor de tristesse van de Amerikaan Perfume Genius. Ik zag hem ooit tijdens de Feeërieën anno 2014 in Brussel. Wat een verschil met toen! Terwijl hij een paar jaar terug de meer donkere plekken van het podium opzocht en zich soms onzeker uit het licht van de schijnwerper hield, betrad Mike Hadreas in Gent zelfzeker, volledig in het wit gestoken en heupwiegend het podium. Hij richtte zich zelfs af en toe tot het publiek en startte met een paar uptempo nummer (‘Gay Angels’ (uit ‘Learning’) en ‘My Body’ en ‘Longpig’ uit ‘Too Bright’), alvorens de melancholie in te duiken.
Mike Hadreas’ derde plaat ‘Too Bright’ was al een beetje meer extrovert dan zijn vorige twee albums. Maar toch vol gebroken illusies. Hadreas heeft een aantal angsten en demonen te bezweren. Drugs, alcohol, prostitutie, seksueel misbruik en een leven in de onderbuik van de maatschappij, tekenden zijn tijd als adolescent en vroege twen. Hadreas schrijft krachtige songs, intimistisch, broos, bij vlagen briljant. En natuurlijk een hart onder de riem voor elkeen die zich gediscrimineerd, beschimpt of niet aanvaard voelt wegens zijn/haar seksuele geaardheid. Andreas is lang de artiest niet meer die zich terugtrekt en eenzaam zijn wonden likt. Ook zijn woede klonk in Gent milder dan voordien. Maar toch, een beklijvend optreden.
Bevlogen
Wie van Spinvis houdt, omhelst gegarandeerd Eefje De Visser. Deze Nederlandse zangeres geniet met haar introspectieve liedjes veel bijval en drong met haar dit jaar verschenen LP ‘Nachtlicht’ definitief door naar een breed publiek. In Gent stond ze aanvankelijk wat aarzelend op de planken. Blijkbaar is ze geen zittend publiek (op de laatste dag van Gent Jazz stonden de stoelen er terug) gewoon. Ze vroeg ook om op te staan en eventueel te dansen. Maar dit hinderde haar niet om er voluit voor te gaan. Een bevlogen Eefje speelde gitaar, zette af en toe een paar danspasjes in en voelde zich blijkbaar in opperste stemming. Fijn voor haar. Maar ook voor het publiek, dat de songs en de bij momenten stevige gitaarsound van de band warm en geestdriftig onthaalde. Yep! Dit smaakt naar nog.
Stripped down
Afsluiter dEUS vervolgde de intimistische toon die kort voordien werd ingezet door Perfume Genius. De stripped down versie van dEUS gaf de groep de kans om nummers te spelen die anders nooit aan bod komen, verklaarde zanger Barman. Wat meteen aanleiding gaf om zowel bekend als minder bekend materiaal in een bijna akoestische versie te brengen. Songs in hun meest zuivere, gespierde gedaante, want ontdaan van elke bombast.
Gezien: Gent Jazz, 15-16 juli 2016