Noeste arbeid, gewoon doorgaan en diepe liefde voor piano en elektronica hebben er weer voor gezorgd dat er een nieuw album van Florian Wittenburg op de burelen belandde. Sinds 2011 is dit – op bijna jaarlijkse basis – het zevende album, en daar zit niet voor niets een mooie constante lijn in. Want met rechte lijnen en consequent gebruik van tonen en geluid is het werk van de Nederlandse Duitser vergeven. Eigenlijk is wat Wittenburg doet een groot, in stukjes gehakt experiment en brengt hij daar regelmatig verslag van uit. Bij ‘Four Waves’ zijn de tracks zelfs in een eenvoudige liedjesvorm gegoten, ook al zijn de refreintjes en andere stukjes nauwelijks als zodanig te herkennen. Wittenburg zelf speelt orgel, synthesizer en vibrafoon aangevuld met elektronica, en met behulp van het HKU Studentenkoor en gastmuzikanten op vibrafoon en fluit komt een zeer uiteenlopend scala aan uitgewerkte probeersels aan bod. De ene track lijkt op chaotisch gemurmel, weer een ander is een mooi voorbeeld van minimal, en verderop gaan de lage registers voluit open. Zeer gevarieerd allemaal, spannend, en op het scherp van de snede –met Florian Wittenburg samen op geluidsreis. En alsof dat nog niet genoeg is, zit er bij de hoes ook nog uitgebreide informatie over een paar tracks.
