Gigantische tsunami’s van vervormde en sonische brutaliteit. Meedogenloos en gevaarlijk. Luid en verketterend. ‘Fatal Light Attraction’ is de vernietigende catharsis van de werkelijkheid. De scherpste priem die ruw door de trommelvliezen spiest. Harde klanken en schelle geluiden. Atonale uitbarstingen, ritmische waanzin en junglerijke drumsalvo’s. Oorverdovend, stuiptrekkend en razendsnel. Maar vooral hard. Compromisloos. Rave als techno als noise verpakt. Dit is hoe Kerridge klonk tijdens Atonal 2015. De aanwezigen verwijzen er nog steeds naar. Het is agressief en bevrijdend. Giftig en melodieus. Kerridge houdt van brutaal en luid en maakt een plaat die afstoot en aantrekt. Door de monotonie van de 4/4-ritmes. Als een gekmakend mantra, de zoektocht naar de uit te jouwen onrust. ‘FLA-1’ als eerste ritmisch machtsvertoon. Slavernij in de dans. Industriële uitbarstingen en chaospatronen. Klanken die genadeloos openbarsten. Een door een CB-vervormde stem boezemt angst in. Dictatoriale allures. In herhaling op ‘FLA-2’. Herkenbare dubtechnoritmes op ‘FLA-4’. Sjirpende onrust in de achtergrond. De brutaliteit mindert bij ‘FLA-5’. De uitputting nabij op ‘FLA-7’ wanneer alleen nog maar ritmes resten. Ritmes op zoek naar melodieën. Baslijnen een lied nabij. Prurient in gedachte, al het voorgaande afrondend. Kerridge quasi ingetogen, ook al tiert chaos nog steeds als nimmer te wieden onkruid.
