Sonae is het project van Sonia Güttler uit Keulen. ‘Far Away Is Right Around The Corner’ is haar eerste plaat die haar meteen een mooi plaatsje binnen het aan ambient verwante muziekgenre bezorgt. Ambient is namelijk wel de basis voor haar muziek, maar ze heeft geen zin om het alleen daarbij te houden. Ze houdt ervan grenzen respectloos te behandelen en houdt ons voor dat ze wel heel ver durft te gaan terwijl de wendingen die ze in haar nummers legt, organisch klinken en zo voor de hand liggen. Het is een beetje spelen met de filosofische achtergrond van de titel, die mooi past bij de tien stukken. Ze bouwt geleidelijk een sfeer op, voegt wat toetsen toe, geleidelijk verschijnt er een melodie, die naarmate de plaat vordert, en de nummers verder in elkaar overlopen, alsmaar verder van de stereotiepe, donkere ambienttrips afwijkt. Halfweg, bij ‘Distanz (Cio D’Or’), klinken de toetsen bijna als een gewone piano, waarna Sonae stilaan weer rustiger vaarwater opzoekt. Geleidelijk aan, zeker naar het eind toe, doet de muziek ons denken aan de documentaires over onderzeeleven. Daar horen we muziek bij die heel dicht ligt bij een aantal nummers van deze plaat. Ze dwarrelt en dwaalt, leeft op en dooft geleidelijk weer uit. Is er hoop of vervliegt die hoop? Bestaat vriendschap of is het allemaal inbeelding? De tijd vervliegt en Sonae doet er iets moois mee. De Australiër Skye Klein alias Terminal Sound System is al een paar jaar kind aan huis bij Denovali. ‘Dust Songs’, zijn nieuwste, is er opnieuw eentje om de vingers bij af te likken, zoals veel platen op dit ondertussen gerenommeerde label. Rustig mijmeren, een beetje basaal zingen en wat elektronische klanken produceren waarbij het lekker relaxen is. Dat is de eerste indruk van deze plaat, tot Skye invloeden van zijn andere projecten toelaat en de output veel gevarieerder en interessanter wordt. Hij maakt namelijk ook muziek als Tether (dub), A Beautiful Machine (postrock), Siilt (ambient) en Halo (sludgenoise). Van dat laatste krijgen we een dreun in ‘Shadows’, dat langzaam opbouwt, dan plots een sludge en doomstuk krijgt toegemeten, om dan weer in rustiger vaarwater te belanden. Hij speelt in de meeste nummers met zijn stem, met klanken, vermangelt postrock, ambient en elektronica tot een mooi geheel en doet ons telkens opnieuw luisteren, denkend dat we een bepaalde insteek hebben gemist.