‘Bait’, ‘Spit’, ‘Meh’, het waren al drie korte plaatjes die aantoonden dat Youff wel een en ander in zijn geschifte noisemars heeft. En nu is het langspeeldebuut met een paar nummers die een stuk langer zijn dan we van deze bende gewoon zijn, en om af te sluiten ook nog eens de jam ‘Kwaadmechelen’ van meer dan elf minuten. Het hoesontwerp trekt de lijn door van de voorgaande uitgaven: na papier, aluminium en schuurpapier is het nu de beurt aan plastiek. Ook muzikaal blijft Youff in dezelfde lijn verder gaan, al klinkt die jam toch heel dicht bij de wildste uitgesponnen stukken van La Jungle en Lightning Bolt. Waar uiteraard niets verkeerd aan is, integendeel. Het is een beetje atypisch wel voor het geluid van Youff, die in de andere negen nummers vooral experimenteert met allerlei noiserockelementen. Bassist Alex Schillewaert en drummer Manu Mahie vormen het kernduo van Youff, dat de feedback al van bij openingsnummer ‘Fish Nor Flesh’ kwistig in het rond strooit. Voor ‘Et Cetera’ laten ze zich bijstaan door 30.000 Monkies-man Michiel de Naegel op gitaar. Het zorgt voor nog een beetje meer herrie dan voordien. Dat is ook zo bij de sporadische zang, in bijvoorbeeld ‘Divorce’, die al net zo overstuurd klinkt als de instrumenten. Het doet wat denken aan Karptrouwens. Chaos en waanzin, en meestal een abrupt einde. Of, letterlijk, stilte en dan iemand die vraagt Wil er iemand koffie?. Zichzelf relativeren heet dat. Dat de nummers nooit echt als een afgerond geheel klinken, maar eerder als fragmenten uit een groter geheel, is voor zowel Youff als voor ons irrelevant. Heerlijk noiserocklawaai uit Gent is dit.
