Het duo van The Weathermen, Bruce Geduldig en Jimmy Joe Snark aka JM Lederman, hebben na het uit 2004 stammende, teleurstellende album Deeper with The Weathermen hun zesde, een stuk interessantere album klaar in hun inmiddels over twintig jaar gespreide carrière. Met undergroundhits als Poison, Berlin en Bang! op hun naam en trotse leveranciers van muziekjes voor de badpakkenserie Baywatch heeft het duo natuurlijk niets meer te bewijzen of te verliezen. In tegenstelling tot zijn voorganger kunnen we de cynische en tegelijk humoristische blik die de band via zijn teksten op ons loslaat, best waarderen. Bruce, ooi actief als visueel artiest bij Tuxedo Moon, declameert bijvoorbeeld een tekst die bestaat uit een conversatie met zijn GPS of hij probeert zich in een hagedis in te leven met een grote droom: in tegenstelling tot zijn oom Jack wel de overkant van de snelweg bereiken, het zijn leuke vondsten De invloed die ingeplante microchips op het flirtgedrag kunnen hebben is een ander lyrisch onderwerp. Licht industriële, licht dansbare elektronische deuntjes vormen de muzikale omkadering voor de capriolen van Geduldig. Vernieuwend is deze plaat nergens, leuk is ze wel. De videos voor Poison en Bang! werden voor ons kijkplezier aan het schijfje toegevoegd. Mimetec Collective is het bezige baasje Jérôme Soudan, die doorheen de jaren niet alleen actief was in heel diverse bands, maar net zo goed composities schreef voor dans en theater. Enige faam heeft hij ondertussen verzameld als vaste drummer van Von Magnet, maar ook met zijn activiteiten bij Art Zoyd en Column One. Zijn solocarrière als Mimetic (met alternerend achtervoegsel) ving de man aan in 1997, waarna een stroom releases volgden. Deze keer verblijdt de man ons met een zeer aangenaam wegluisterend remixalbum waarop hij naast voornoemde bands ook nog onder meer Ab Ovo, Sayari, Caustic en Ah Cama-Sotz onder zijn deskundige handen neemt. Met Herman Klapholz, bezieler van Ah Cama-Sotz runt Jérôme trouwens ook het project Wai Pi Wai. Een zeer gevarieerde waaier aan elektronische muziek is het resultaat die deze vijftien remixes behelzen. Breakbeat, IBM, wat ambient, bliepjes, flamenco, dansjes, kortom: lichte industrial van het betere soort (zie ook Mimetic Desire elders in deze editie). De plaat van Strange Day roept een relaxte sfeer op middels instrumentale industriële elektronica die neigt naar de sfeertapijten die Barry Adamson in het verleden neerzette, in een tijd waarin zijn stem nog ondergeschikt bleef aan zijn muziekjes. Het duo Damian Weber (ook Bak XIII) en Arnaud Bosch creëren melodieuze, industrieel aandoende sfeertapijten en slagen er met het laatste nummer in, waarin ze toch hun keelgat openzetten, de hele boel naar de verdommenis te helpen. Dolls Of Pain gooien ons helemaal terug naar de donkere wavetijden van de jaren 1980. Vier heren uit Straatsburg proberen SM te combineren met decadente, zwartrode elektronica. Twintig jaar geleden zou deze schijf best interessant en vernieuwend hebben geklonken, maar nu klinkt het zootje in onze oren vooral gedateerd. We krijgen er wel zin door om nog eens die vinyls van Die Form uit de kast te halen, want aan die band doet Dolls Of Pain ons nog het meeste denken.
