‘Een festival dat niet vrijblijvend wil zijn’

Toen Beyonce’s ’Lemonade’ afgelopen jaar verscheen, had de westerse pers het in hoofdzaak over het vermeende vreemdgaan van manlief Jay-Z. Voor alle duidelijkheid: wat Shawn Carter met zijn hardleerse dingeling aanvangt, laat ons koud. Maar de Afro-Amerikaanse fans begrepen wel meteen waar het op stond. Zij begrepen dat ’Lemonade’ een onvervalste ode was aan een van dé maatschappelijke thema’s die hun de jongste jaren na aan het hart lag: black consciousness. ’Lemonade’ bulkte van de gelaagdheid en was daardoor vooral niet vrijblijvend te noemen. ’Lemonade’ was een mooi pakje, maar wie dieper groef, vond de diamant, waar het album écht over gaat.

Op het eerste gezicht leest het programma van BRDCST als een mooi (maar weloverwogen) patchwork van artiesten geklusterd rond muzikale thema’s als post classical, hedendaagse electronica, noise & drones of out there jazz. En herken je meteen klinkende namen als Run The Jewels, Forest Swords (die een hele avond cureren) of Squarepushers livetransformatie tot Shobaleader One. Maar ook muzikale diepgravers komen aan de bak met artiesten als Carla dal Forno (Blackest Ever Black rules!), cellist Oliver Coates (check: Radiohead’s ‘A Moon Shaped Pool’) of Parijzenaar Treha Sektori die heerlijke donkere ambient serveert. Kortom: muzikale proeverij op het puntje van je tong!

Maar wie écht graaft (en de dingeling opzij duwt om de diamant te zoeken), merkt een gelaagdheid op binnen BRDCST. Bewust staan maatschappelijke thema’s als interculturaliteit én afrofuturisme* centraal, en trekken we met verhoogde aandacht de kaart van muzikaal dwarse vrouwen. En dat zonder deze thema’s as such naar de buitenwereld te benoemen. Noem het de onzichtbare rode draad van BRDCST. Zo zet BRDST bewust in op interculturaliteit, en reikt het labels als Glitterbeat, het Portugese Principé en Sahel Sounds de hand. Glitterbeat – een label dat hét verschil zal maken in 2017 – katapulteert de term wereldmuziek naar het crematorium en hijst de vlag van Global Vibrant Sounds. Wereldse klanken? Ja! Maar ze moeten vooral innovatief zijn. Bargou 08 (uit Tunesië én met Brusselse muzikanten, zie verder in deze special) en King Ayisoba zullen je daar volop van overtuigen. Met Principé halen we de heetste kuduro over in een mix van rauwe ghetto funk en techno van de hand van de jonge, zwarte Portugese Nidia Minaj.

We kunnen allen uiteraard wel tegen de vrouwonvriendelijke uitspraken zijn van Donald Dumb [sic], maar moeten dan ook plichtsgetrouw Inne Eysermans’ (Amatorski) oproep omarmen om nóg meer (dwarse) vrouwen een podium te bieden. Let’s bring it on: Les Filles De Illighadad (de jongste ontdekking op Sahel Sounds, zie het interview in de vorige editie van GC) zijn een heerlijk tegenwicht van de door mannen gedomineerde Toearegcultuur. De Ijslandse postpunk van Kaelan Mikla klinkt als een time warp naar begin jaren 1980. De Antwerps-Sarajevaanse Casio-synthprinses Miaux en de aan Broadcast (de band) refererende sound van Vanishing Twin doet ons dan weer heerlijk wegdromen. De avant-gardistische performanceartieste Cosey Fanni Tutti (Throbbing Gristle) tot slot komt haar uitgesproken mening én haar boek ‘Art. Sex. Music.’ voorstellen.

Met Killer Mike (Run The Jewels) en Moor Mother (zie interview in deze special) trekt BRDCST bewust de kaart van het afrofuturisme. De term werd voor het eerst gebruikt in 1993 door de Amerikaanse cultuurcriticus Mark Dery in zijn essay ‘Black To The Future’, en de stroming lijkt in zowel literatuur als muziek aan een flinke opmars bezig. Ook Thundercat, Shabaka Hutchings en Yussef Kamaal zijn (al dan niet fervente) aanhangers.

Kijk, festivals zijn nog té vaak verankerd in de decennialange dominantie van de Angelsaksische maalstroom. Met BRDCST kiezen we bewust voor een (bescheiden) interculturelere insteek.
Kijk, festivals zijn nog té vaak vrijblijvend en ontvluchten gemakshalve maatschappelijke thema’s. Meer zelfs: ooit stonden festivals compleet naast de maatschappij. Laten we eerlijk zijn: die tijd is gedaan. BRDCST kiest dan ook bewust voor maatschappelijke gelaagdheid. Zeker nu.
En damn: it feels good!

Kurt Overbergh

Artistiek Directeur AB

Dit artikel verscheen eerder in GC #138.