Wij dachten hier met een krautrockproject te maken te hebben, misleid door een Duitse titel als ‘Doppelleben’. We kenden The Mon dus niet vooraleer deze in onze digitale brievenbus belandde. Maar als we kort daarna weten dat het om een soloproject gaat van Urlo, de bassist/toetsenist/zanger van Ufomammut, dan is onze interesse meer dan gewekt. De heavy psychedelische, bijna buitenaardse metal van Ufomammut is volledig ons ding. Niets van dit alles op ‘Doppelleben’. Wel een heel introspectieve plaat. Spookachtige bijna-ambient, met hier en daar wel een diepe gitaardreun, naast zwevende –en ook diepe– synthlijnen. Dat diepe, slepende heeft dit project dan wel weer gemeen met Ufomammut. Het buitenaardse is er eigenlijk ook wel. Drie zinnen verder en ons ‘niets van dit alles’ mogen wij eigenlijk al terugschroeven. Er zijn meer raakpunten dan wat je op het eerste gehoor vermoedt. Het is enkel meer ingehouden, met een andere sfeerschepping. De donkere synths zijn de hoofdrolspeler en doen ons dikwijls aan John Carpenter denken. Nine Inch Nails zou ook een referentie kunnen zijn. Maar dan met een lat Valium achter de kiezen. Je voelt aan alles bij de plaat dat Urlo hier een persoonlijke plaat heeft gemaakt die een reflectie is van innerlijke duivels, een muzikaal gevecht met zijn demonen. Donker, intens en compact, alhoewel dat alle nummers onderling wel wat van elkaar verschillen. Naast intens soms ook transcendent of melancholisch. Een plaat die meerder draaibeurten nodig heeft om zich onder je huid te nestelen. Daarna raakt ze daar niet zo gauw meer weg.
