Mudhoney bracht eerder dit jaar het album ‘LIE’ (Live In Europe) uit ter gelegenheid van het dertigjarige bestaan van de band. Mark Arm en zijn kornuiten bewezen met die plaat dat ze nog steeds als de jonkies klinken die ze ooit waren. Ondertussen wordt Mudhoney gezien als één van de belangrijke grunge-pioniers, zonder ooit de status te hebben bereikt van Pearl Jam, Nirvana, Alice In Chains of Soundgarden. Het heeft er ons niet van weerhouden hen, als enige van voornoemde bands, te blijven volgen.
En daar zijn we blij om als we hun nieuwe plaat ‘Digital Garbage’ voor de zoveelste keer opzetten. Arm mocht van zijn bandleden de plaat samenstellen, waardoor ze uitermate coherent klinkt en heel politiek geëngageerd. Waar sommige albums lijken op een samenraapsel van goede en minder goede nummers, is dit album een aaneenschakeling van sterke nummers met een boodschap. ‘Kill Yourself Live’ gaat over sociale media, ‘Please Mr. Gunman’ en ‘Next Mass Extinction’ behoeven weinig extra duiding. ’21st Century Farizeees’ klinkt gedreven en fel en geeft sterk af op religie, een thema dat meermaals opduikt. ‘Hey Neanderfuck’ verwijst naar het eigen verleden (‘Here Come Sickness’), terwijl Arm in opener ‘Nerve Attack’ klinkt als Iggy Pop ten tijde van ‘New Values’ of ‘Zombie Birdhouse’. ‘Messiah’s Lament’ is nog zo’n knaller.
In feite kunnen we elk van de elf nummers op een rij zetten, want op ‘Digital Garbage’ horen we Mudhoney op zijn best, zonder een moment van zwakte. Of hoe Trump met zijn wanbeleid bands die al drie decennia actief zijn tot grootse daden aanzet.