Het Berlijnse Detriti Records heeft zich in amper vijf jaar tijd op de kaart gezet als een kwaliteitslabel voor obscure EBM, new wave, postpunk, synthpop en aanverwante genres. Naast recente uitgaven van de helden van morgen legt het label zich toe op miskende klassiekers uit de jaren 1980.

Vooral de oogst van de eerste jaarhelft van 2019 maakt indruk. Een van de ontdekkingen was Black Sun Dreamer, een EBM-project uit Polen. ‘Post-Traumatic Stress Disorder’ verscheen digitaal in eigen beheer, maar Detriti Records bracht een strakke, ingekorte versie uit op cassette. Dansbaar en catchy van begin tot eind, zonder een grammetje overtollig vet.

Een andere aanwinst: Blind Seagull, een postpunkband uit de Russische exclave Kaliningrad. Ook zij hadden enkele releases in eigen beheer, tot ‘Cold Hands’ vorig jaar verscheen bij Detriti. Tegelijkertijd werd het oudere ‘Pressure’ heruitgegeven.

Beide cassettes waren snel uitverkocht, dus volgde er dit jaar nog een heruitgave: de compilatie ‘Cold Hands / Pressure’ verscheen voor het eerst op vinyl. Die dubbelaar is zonder twijfel de sterkste Detriti-release tot nu toe, en een goed vertrekpunt om het label te ontdekken.

In 2019 werd door het label echter ook in het verleden gegraven: ‘Album Mentalnih Fotografija’ van Psihokratija (uit het toenmalige Joegoslavië) kreeg dertig jaar na de cassette-release een uitgave op vinyl.

Attitude

Dat de blik vooral op Oost-Europa is gericht, is geen toeval: je vindt daar nog een brede schare jonge bands met een punk- of avant-gardeattitude die doet denken aan de jaren 1980.

Toch is er geen strikte geografische afbakening, bij de recente releases vinden we namelijk ook de Electronic Body Music van het Canadese Visitor en het Amerikaanse Klack, die de pioniers van Front 242 in herinnering brengt. In a dramatic gesture is dan weer een Canadees eenmansproject met heerlijke eighties-discosynths.

De compilatiecassettes zijn wisselend in (geluids-)kwaliteit, maar bevatten evengoed pareltjes. Vermeldenswaardig is het totaal obscure Russkaya Bespredmetnost, waarvan een eenzame – en steengoede – track verscheen op de tweede Detriti-labelcompilatie. Een derde compilatie is in aantocht.

Berlijn

Achter deze ontdekkingen zit één man: oprichter en labelbaas Davide La Cecilia, alias Davide Lace. Als jonge dertiger verhuisde hij van het noorden van Italië naar Berlijn. Daar besloot hij nogal impulsief een label op te richten.

Ervaring in de muziekindustrie had hij niet, maar wel een aantal eigen muzikale projecten die een uitlaatklep nodig hadden. Na twee à drie maanden denk- en voorbereidingswerk was begin 2015 de eerste cassette een feit.

Dat eerste jaar verscheen vooral eigen werk, onder artiestennamen als Words and Actions, Ascending en Sottosuolo. Ook zijn latere projecten Parole e Azioni (Words and Actions dus, maar dan in het Italiaans) en Dusty Idols verschenen bij Detriti Records. Maar daar bleef het niet bij: andere bands en artiesten werden hoe langer hoe belangrijker in het releaseschema.

Berlijn

Bands kunnen de labelbaas spontaan contacteren, maar demo’s leiden zelden tot een platendeal. De zoektocht naar verse rekruten neemt La Cecilia dan ook zelf in handen: vier tot vijf uur per week houdt hij zich intensief bezig met het luisteren naar nieuwe muziek. In principe selecteert hij enkel op basis van de kwaliteit van de release, maar goede livebands hebben toch een streepje voor.

Die actieve prospectie levert veel op. Sinds de oprichting heeft het aantal releases in stijgende lijn: van een vijftal in 2015 naar meer dan dertig platen vorig jaar, en voor 2019 lijkt het dezelfde richting uit te gaan.

DIY

Dat hoge releasetempo is als eenmanszaak alleen haalbaar met een strak beheer en wat routine. De meeste releases volgen dan ook een strak schema: een zeer beperkte oplage als cassette, waarna ze enkel digitaal beschikbaar blijven en La Cecilia zich opnieuw kan concentreren op de volgende release. Zo worden meteen de risico’s beperkt: de cassettes zijn in de regel snel uitverkocht en de aanmaak vraagt maar een beperkte investering.

Toch verschenen vorig jaar de eerste vinylplaten, want dat blijft toch de droom van elke platenbaas. Groeien, en met name meer vinyl uitbrengen: dat is het doel. Maar het blijft een kwestie van keuzes maken. Je mag niet té veel vinyl uitbrengen, want muziekliefhebbers hebben ook maar een beperkt budget. Ook heeft meer vinyl uitbrengen consequenties voor de werking van het label: de combinatie van veel werk en weinig tijd betekent meer delegeren.

Aanbod

En delegeren, dat ligt moeilijk. Davide La Cecilia huldigt het DIY-principe, en strookt zo helemaal met de oude punk-scene. Binnen Detriti Records staat hij er alleen voor – het is een voltijdbaan – en er wordt zeer weinig uitbesteed.

Nochtans biedt hij een zeer compleet pakket aan: hij helpt bij de opnames, distributie, verkoop en promotie. Dat pakket is vrij standaard, al is er een nuance: wie exclusief met Detriti samenwerkt, krijgt natuurlijk meer aandacht. Desondanks probeert La Cecilia de bands en artiesten niet aan zich te binden voor meerdere releases of door exclusiviteit te eisen, dat is hun eigen keuze.

Huisstijl

Die DIY-attitude wordt doorgetrokken in het artwork. La Cecilia ontwerpt zelf de hoezen, en bewaakt daarmee voor honderd procent de Detriti-huisstijl. De verwijzing naar de esthetiek van de jaren 1980 is evident, met overwegend monochrome hoezen op basis van één strak grafisch element – zij het zonder één strakke rechte lijn. Daarvoor put hij niet uit een voorraad: het artwork is deel van de routine en wordt dus release per release gemaakt.

Voor de heruitgaven van bestaande platen is het een afweging of hij een nieuwe hoes maakt: ‘Pressure’ van Blind Seagull kreeg een nieuwe hoes in plaats van de originele foto, maar voor Psihokratija werd de originele hoes behouden, die dateert uit de jaren 1980 en vloekt geenszins met de Detriti-huisstijl.

Dit artikel verscheen eerder in GC #153.

Discografie