Je hebt shoegazebands die naar de sterren reiken (Slowdive) en je hebt er die bij momenten hard knallen zoals Nothing, een Amerikaanse band waar even goed naar Nirvana wordt gekeken als naar The Jesus And Mary Chain. Met ‘Dance On The Blacktop’ is het viertal rond de getroebleerde frontman Domenic Palermo (zie ook het prima new waveproject Death Of Lovers) toe aan hun derde plaat. Het album kent enkele rustpunten zoals ‘The Carpenters Son’, maar over het algemeen wordt de distortionpedaal flink ingeduwd en passeren vertrouwde thema’s zoals depressie, zelfverachting, paranoia, lichamelijk aftakeling, angst of aliënatie nog steeds de revue. Nothing is immers nooit een vrolijke band geweest. Op ‘Dance On The Blacktop’ wordt die koers netjes aangehouden. Zolang dat uitstekende slepers oplevert zoals ‘I Hate The Flowers’, ‘(Hope) Is Just Another Word With A Hole In It’ of de singles ‘Zero Day’ en ‘Blue Line Baby’ hoor je ons niet klagen. Breekbare, dromerige stukken worden nog steeds afgewisseld met semi-apocalyptische gitaarstormen, terwijl de stem systematisch achter de wall of sound wordt gemixt. De producer van dienst was overigens niemand minder dan John Agnello (die zijn sporen verdiende door te werken met onder meer Waxahatchee, Sonic Youth, Kurt Vile, Dinosaur Jr. en Jawbox.) Bakens worden er ‘Dance On The Blacktop’ niet verzet. Dit is gewoon een goeie plaat (in een spuuglelijke hoes). Misschien wel hun beste tot nu toe.