Probeer je eens voor te stellen dat Nick Drake niet zou zijn overleden in de jaren 1970, maar een beetje in de vergetelheid raakte, om vervolgens pas aan het begin van de jaren 2010 echt herontdekt te worden door een jongere generatie muzikanten. Dan zou hij misschien als de eveneens Britse singer-songwriter Bill Fay klinken, die dit pad heeft doorlopen. ‘Countless Branches’ is de opvolger van het zware, apocalyptische ‘Who Is the Sender’ (2015), en het contrast is op het eerste oog groot. Waar de voorganger topzwaar kon worden, maar mede daardoor veel grandeur bood, klinkt ‘Endless Branches’ op het eerste gehoor lichtvoetiger, met melodieën die minder hard de aandacht opeisen. De drukkende sfeer heeft plaatsgemaakt voor subtiele instrumentaties die soms inderdaad een beetje Nick Drake-achtig zijn, of een beetje doen denken aan de vroege albums van wijlen Leonard Cohen. Fays stem is niet zo diep of gruizig geworden als die van laatstgenoemde, maar klinkt wel doorleefd. Bovendien is ‘Countless Branches’ helemaal niet zo lichtvoetig, maar behoorlijk melancholisch. In het titelnummer stelt Fay zichzelf voor aan de voet van zijn stamboom, kijkend naar ontelbare takken –een beeld dat aan kracht wint door die doorleefde stem. Dat is een van de mooiste momenten op een fraai album dat het best tot zijn recht komt wanneer je er de nodige tijd in investeert.
