Als Field Rotation maakt Christoph Berg muziek op het snijvlak van ambient elektronica, nieuw klassiek en field recordings. En eens in de zoveel tijd laat hij de laptop voor wat hij is, en richt hij zich, onder zijn eigen naam, op klassieke composities met alleen ‘echte’ instrumenten (voor zover ik kan horen). Op ‘Conversations’ maakt hij met een strijkkwartet mooie kamermuziek –niet overdreven treurig, maar door het intieme instrumentarium en een bedachtzaam tempo toch redelijk melancholisch. Opbouw en thema’s zijn, zoals vaak bij muziek in dit genre, relatief simpel –in ieder geval in vergelijking met meer traditionele klassieke kamermuziek. Dat maakt het toegankelijker, maar tegelijk ook minder bijzonder, waardoor het onderscheid tussen Berg en vergelijkbare artiesten zoals bijvoorbeeld Aaron Martin, Greg Haines of Danny Norbury soms moeilijk te maken is. Ian William Craig volgt zijn succesvolle album ‘Centres’ met een minialbum met afwijkende versies van zes nummers van die plaat. Craig stript de meeste ruis, kraak en tape decay uit de producties, waarna liedjes voor akoestische gitaar, piano en zijn gedragen stem overblijven (al klinkt het wel nog steeds alsof alles op een versleten bandrecorder werd opgenomen). De stem speelt de hoofdrol – Craig is getraind als operazanger – maar is nooit te nadrukkelijk, en laat ruimte over voor de instrumenten en stilte. Het resultaat is daardoor wel minder bijzonder dan de originelen; het etherische karakter van de oorspronkelijke versies, die klonken als de echo van een engel die door de schemer van je dromen dwaalt, is vervangen door mens en compositie. Maar gelukkig zijn het mooie composities.