Het duurde na het afronden van haar muzikale studies bijna een decennium voor de Koreaanse Park Jiha klaar was met een soloplaat, maar dat werd dan wel een opvallend werkstuk. Het werd eigenlijk al uitgebracht in 2016, maar krijgt nu een bredere distributie.
Park Jiha is een van die artiesten die proberen (en erin slagen) om Koreaanse traditionele muziek samen te brengen met Westerse genres, gaande van folk en kamermuziek tot minimale muziek en zelfs uitstappen richting elektrische experimenten. Op ‘Communion’ blijft het doorgaans zachtaardig en akoestisch. Ze speelt zelf piri (een bamboefluit met een wat neuzelende klank), saenghwang (een mondorgel dat soms iets heeft van een accordeon) en de yanggeum (een zither die hier en daar klinkt als een geprepareerde piano).
Een paar gasten leveren bijdragen op vibrafoon, percussie en tenorsax/basklarinet. Het is alleszins meer dan voldoende om van een album een gelaagde en diverse trip te maken die het stadium van een exotische curiositeit overstijgt.
Vanaf ‘Throughout The Night’ beland je tussen hyperversterkte blaasklanken en onderdrukte gestommel, waar gaandeweg de eigenaardige saenghwang in opduikt. Het is een onwerkelijk geluid (hoor je een synth of een folkinstrument?), uitgevoerd met een delicaat-ritualistische toewijding. Melancholisch, maar dan zonder het kleffe behagen dat daar zo vaak bij komt kijken, met een diep golvende basklarinet die zorgt voor een knap contrast.
Verderop word je bedwelmd door de combinatie van vibrafoon en piri in het titelnummer en zorgt een aanhoudende yanggeum-noot in ‘Sounds Heard From The Moon’ voor de start van een obsessief intensifiëren dat kortstondig uitmondt in schurende dissonantie. Een beweging die wordt overgedaan in het verwante ‘The First Time I Sat Across From You’.
De optelsom is een fraaie, veelkleurige en vooral individuele wereld die warm uitnodigt, maar meer dan enkel comfort biedt.