Het Belgische ensemble Ictus heeft zich met ‘Waterlines’ geworpen op twee onderwerpen, volkstradities uit het zuiden van de Verenigde Staten; en de rampzalige gevolgen van de orkaan Katrina, die in 2005 huishield in Louisiana. Het album is grotendeels gewijd aan een cyclus van vijf liederen waarvoor componist Christopher Trapani, geboren in New Orleans, opnamen uit de jaren 1920 en 1930 als bron gebruikte. Ze worden voorafgegaan door omvormingen van twee liederen uit dezelfde traditie, vertolkt door Ictus-gitarist Tom Pauwels en zangeres-violiste Liesa Van der Aa. Ze laten een tien minuten durend ‘Wayfaring Stranger’ overgaan in ‘Freight Train’, nummers waarin de dood nadrukkelijk rondwaart. Die ronddolende vreemdeling krijgt uitdrukking in de uitvoering, die te vaak doelloos tussen stijlen twijfelt. De vijf liederen die samen de cyclus ‘Waterlines’ vormen, benaderen het idee van de vernietigende kracht van water in sterk uiteenlopende stijlen. Variatie troef, dat wel, maar het doet wel afbreuk aan de samenhang. Het ene nummer blijft redelijk trouw aan de blues-herkomst. Stukjes uit het fragmentarische ‘Wild Water Blues’ lijken zo weggelopen te zijn uit het overdadige showrepertoire. De vraag is bovendien of het wel zo’n goed idee is geweest om sopraan Christie Finn die liederen te laten zingen. Ze is gespecialiseerd in hedendaagse muziek, maar in haar vertolking klinkt te vaak haar academische achtergrond door, waarmee ze afstand creëert tot de rauwe zeggingskracht van de woorden. Dat is spijtig, want het is een bijzonder project, waarin Ictus met een kleurrijk palet kan schilderen.