Denemarken zendt zijn Monster Magnet-zonen uit. Dat is in elk geval wat de debuutplaat van het kwartet Casus Sui laat vermoeden. Niet dat we de vier snaken verwijten dat ze alleen maar copycats zijn, neen, helemaal niet. Daarvoor klinken de uitgesponnen nummers veel te lekker. Probeer maar te weerstaan aan het sleutelnummer El Paraiso, een epische track van twaalf minuten waar alle registers van de psychedelica worden open gezet. The Doors in een piemelgevecht met MC 5, The Stooges en Blue Cheer, spacerock met trippy gitaarwerk, percussieve bombast en een in weeddampen gehulde zanger. Freakrock zoals Denemarken die ook al leverde met bands als On Trial en Spids Noegenhat, al speelt Casus Sui duidelijk een paar divisies hoger. Causa Sui maakt eigenlijk de spacerock die Dave Wyndorf met zijn bende ongeregeld niet meer maakt. Een kwestie van prioriteiten wellicht. De naam John McBain doet bij de meesten wellicht geen belletje rinkelen, maar als u de platen 25 Tab of Spine Of God van Monster Magnet kent, dan hebt u s mans gitaarwerk al eerder gehoord. Hij was trouwens de oprichter van die band, toen die nog Dog Of Mystery heette en Wyndorf nog moest worden ingelijfd. McBain verliet de psychedelica-rockmachine echter na Spine Of God en richtte samen met een paar vrienden Wellwater Conspiracy op. Tussendoor maakte hij ook nog deel uit van Hater en speelde hij mee op de eerste Desert Sessions van Josh Homme, in de periode dat toenmalig Fu Manchu-drummer Brant Bjork ook deel uitmaakte van dat gezelschap. Die relatie levert McBain nu een platendeal op voor Bjorks label Duna. Wie echter hoopt op Monster Magnet-muziek, kan zich beter tot de Denen van Causa Sui wenden. McBain verkoos om zijn voorkeur voor jaren 1960 psychedelica in tien, veelal instrumentale, tracks te gieten waarin naar hartelust het psychedelische genre kan worden verkend. Geen rock, wel Pink Floyd en Mike Oldfield, zeer veel elektronica en hier en daar een beetje kraut. Meer behang dan een intrigerend luisterplaatje. Vroegere Magnet-bandleden Tim Cronin en Jon Kleiman zweven overigens een deuntje mee. Laat hen maar doen. Ze hebben zich wellicht geamuseerd en wie platen als deze maakt, interesseert zich geen ruk voor het oordeel van recensent of luisteraar. Ze doen het alleen voor de buren.
